Skírnir - 01.04.1994, Page 52
46
HERMANN PÁLSSON
SKÍRNIR
varð Eyvindur skreyja manni að bana þar, og með því að hann
„hafði vegið í véum,“ var hann vargur orðinn og hlaut því að fara
brott umsvifalaust.
III. Drykkjufræði
Ymsir drykkjusiðir sem gengu í heiðni voru horfnir úr tísku um
það leyti sem sögurnar voru skráðar, enda voru þeir tengdir við
blótveislur fremur en aðrar samkomur; hér nægir að nefna heit-
strengingar, bragarfull, goðaminni. Eglu hermist svo frá að í fjöl-
mennu gildi í Torgum „var hlutaður tvímenningur á öftnum sem
siðvenja var til“ (16). Hildiríður Högnadóttir hlaut að sitja hjá
Björgólfi gamla. Tvímenningur er enn drukkinn síðar í sögunni:
„Var þar þegar inni mungát og gefið þeim að drekka; sátu þeir
þar til kvelds. En áður borð skyldi upp fara, þá sagði jarl, að þar
skyldi sæti hluta, drekka saman karlmaður og kona svo sem til
ynnist, en þeir sér er fleiri væri. [...] Jarl átti dóttur allfríða og þá
vel frumvaxta. Svo sagði hlutur til að Egill skyldi sitja hjá jarls-
dóttur um kveldið" (120-21). En hvergi í Eglu bólar á þeirri sið-
venju sem getið er um í Ynglinga sögu:
En það voru víkinga lög þótt þeir væri að veislu að drekka sveitar-
drykkju. (ÍF 1941, 68)
Enda segir Hildigunnur Hjörvarði við þetta tækifæri að ekki væri
siður víkinga að drekka hjá konum tvímenning.
Á Gaulum voru drykkjur miklar; eitt kveld sitja fjórir þar að
sumbli. „Drukku fyrst sveitardrykkju. Þá kom þar að horn skyldi
drekka til hálfs; drukku þeir saman Eyvindur og Þorvaldur, en
Álfur og Þorfinnur. En er á leið kveldið, þá var drukkið við sleit-
ur og því næst orðahnippingar og þá stóryrði" (125). Orðaskak
þeirra kann að hafa átt skylt við mannjöfnuð, enda tíðkaðist slíkt
mjög í samdrykkjum að fornu og vitaskuld einnig í kristnum sið.
Að Ármóðs verður hörð drykkja: „Því næst var öl inn borið,
og var það hið sterkasta mungát; var þá brátt drukkinn einmenn-
ingur; skyldi einn maður drekka af dýrshorni" (225). I þeirri
stólpadrykkju sem þar er framin þröngvir ölmæði förunautum