Skagfirðingabók - 01.01.1970, Blaðsíða 73

MINNINGABROT
ánægju og var þakklátt fyrir hann. Börn Kristjáns og Bergrósar voru
hraust og efnileg, þrátt fyrir skort og tilfinnanlega fátækt á ýmsum
sviðum.
Kristján var liðlegur hagyrðingur og kastaði fram vísum við mörg
tækifæri. Eitt sinn kom hann utan frá Sauðárkróki ásamt fleiri sam-
ferðamönnum. Þegar þeir komu framhjá Reykjarhóli, kvað hann:
Fögrum blundi fýstu að ná,
fín þar mundu skjólin,
randaþundar riðu þá
Reykjar undir hólinn.
Það var gamall siður að æja þar í valllendisbrekku framan í hóln-
um, þar sem Varmahlíð stendur nú.
Fyrstu ábúendur á Egilsá, sem ég man eftir, voru Jónas og Ragnheið-
ur, þá orðin roskin. Ég man óglöggt eftir henni, sá hana nokkrum sinn-
um við Silfrastaðakirkju. Víst voru þau frekar fátæk, eins og svo marg-
ir í þá daga. Ég man eftir fjórum dætrum þeirra, Ólínu, Þóreyju, Helgu
og Björgu. Tvær þær síðastnefndu fóru til Ameríku.
Þegar Ólína var ung heimasæta á Egilsá, tóku foreldrar hennar mann
til að vera part úr vetri. Hann hét Þórarinn, var giftur maður. Það
hafði þær afleiðingar, að Ólína varð ólétt og eignaðist son, sem hún
kenndi Þórarni. Þessi sonur var skírður Gísli og er nú búsettur á
Sauðárkróki. Foreldrum Ólínu varð afar mikið um þetta, því þá þótti
það mikill ljóður á ráði ungrar stúlku að eiga barn í lausaleik og út-
yfir tók, ef það var með giftum manni. Ólína var lagleg stúlka, þrifin
og vel verki farin. Foreldrar hennar vildu nú fegin gifta hana, og þar
í sveitinni var þá maður, er Sigurgeir Jónsson hét, heldur væskil-
menni og ekki í miklu áliti, en vandaður og sæmilega greindur, dálítið
drjúgur með sig. Þennan mann báðu þau Egilsárhjón að finna sig, og
var erindið að bjóða honum Ólínu, og því boði tók Sigurgeir, og voru
þau síðan gefin saman í hjónaband, en brúðurin þótti ekki ánægjuleg
á brúðkaupsdaginn. Aldrei varð það hjónaband ánægjulegt, Ólína var
þar bóndi og húsfreyja. Þau áttu tvo syni, Eirík og Valdimar.
71