Skagfirðingabók - 01.01.1970, Blaðsíða 201

HORFT TIL BAKA
Höfði er landnámsjörð. Þar bjó fyrstur Þórður Bjarnarson byrðu-
smjörs Hróaldssonar. Hann nam Höfðaströnd alla frá Unadal til
Hrolleifsdalsár. Var Höfði jafnan talin góð bújörð, gott haglendi þar
fyrir fé og engjar góðar niður við vatnið.
Á seinni hluta 19. aldar bjó á Höfða Jón Jónatansson og kona hans
Rannveig Hákonardóttir. Og eftirfarandi sögu sagði mér Sigríður í
Mýrakoti, sem hafði verið vinnukona hjá þeim: Fært var frá á Höfða,
líkt og á flestum bæjum á þeim tíma. Voru lömbin setin frammi í
Þórðarhöfða, við vatnið. En svo vildi það til, að stór hluti lambanna
hljóp í vatnið, og drukknuðu 30 lömb. Var farið heim með skrokkana,
og lágu þeir í varpanum, þegar fátækan bónda úr Sléttuhlíð bar þar að,
og varð honum þá að orði: „Það er nú meiri blessuð björgin, sem berst
að einu heimili."
Árið 1891 voru Hofs- og Fellsprestaköll sameinuð, og flutti þá að
Höfða séra Pálmi Þóroddsson, en hann hafði verið prestur í Felli áður.
Bjó hann þar til 1908, er hann flutti inn í Hofsós. Séra Pálmi var
höfðinglegur í sjón, alvörugefinn og góður kennimaður, gekk fast eftir
því, að fermingarbörn hans kynnu kristin fræði frá orði til orðs. Hann
hélt mikið upp á „kaflakverið" og sagði, að hitt væri ekki nema fyrir
þá, sem ekkert gætu lært hvort sem væri.
Árið 1913 kom að Höfða Guðbrandur Eiríksson. Þórunn hét kona
hans. Komu þau úr Óiafsfirði. Þau áttu sex börn saman, en höfðu
bæði verið gift áður og áttu sinn soninn hvort frá því hjónabandi.
Það var því stór hópur, sem búið þurfti að framfleyta. En bæði var,
að búið var gott og Guðbrandur mikill bóndi. Hann byggði beitarhús
frammi í Þórðarhöfða og hafði féð þar framan af vetri og eins á vorin.
Mun ef til vill einhverju hafa ráðið, að mikið strok var í fénu, sem
hann kom með úr Ólafsfirði, t. d. man ég eftir því, að eitt haustið
fundust 7 ær frammi í Deildardalsafrétt, sem höfðu sloppið heiman
að. Hittist svo á, að ég var að koma innan úr Óslandshlíð og kom við í
Gröf, sem er innsti bær á Höfðaströnd. Var þá búið að reka ærnar
þangað, og var ég beðinn að taka þær út í Mýrakot og reyna svo að
koma boðum til Guðbrands. Þegar ég kom heim, sagði húsbóndi mér,
að ég skyldi færa Guðbrandi þær, sem ég svo gerði, og var mér þar
tekið sem stórhöfðingja fyrir að koma með ærnar.
199