Skagfirðingabók - 01.01.1970, Qupperneq 195

HORFT TIL BAKA
þúfnakollunum. Kýrnar voru mjög gráðugar í þetta og mjólkuðu vel
af því, en það varð að notast jafnóðum að mestu leyti.
Eitt vorið var mikil vöntun á fóðri. Fékk Einar þá leyfi Jóns í Bæ
að setja allt vænsta féð fram í Þórðarhöfða, og var því sleppt þar. í
Höfðanum er gott beitiland og skjólsamt. Ég fór að vitja um það á
hverjum degi, þegar veður var sæmilegt, fór þá beint yfir Höfðavatnið,
meðan það var á ís, annars fór ég Bæjarmölina. Á sumrin var ekki hægt
að komast þá leið, því að þá var opið milli vatnsins og sjávar. Á vorin
hækkaði mikið í vatninu, og flæddi þá stundum upp á engjarnar í Bæ.
Grófu þeir- því farveg í gegnum mölina. Þurfti ekki nema koma því af
stað, og gróf vatnið sig þá sjálft niður. En farvegurinn fylltist venju-
lega aftur á haustin í brimunum.
Mér er minnisstætt atvik frá þessum ferðum. Það var norðaustan
stormur og éljagangur, og skóf snjóinn ofan af klettastöllum. Ég var
að telja féð, og vantaði fjórar kindur, þar á meðal stóran hrút. Ég
byrjaði að leita og sá einhverja hreyfingu á syllu niðri í kletmnum, en
ekki treysti ég mér þangað. Fór ég því upp á hamarinn og hóaði hvað
eftir annað og lét hundinn gelta. Eftir nokkra stund bólaði á kind-
unum þarna niðri, og komu allar, sem mig vantaði. Þær voru ferlegar
mjög, því það hafði skafið fram af hamrinum og setzt í ullina. Og eins
var hrúturinn með stóran skafl ofan á milli hornanna.
Eins og ég gat um áður, var ég í barnaskóla í Bæ. Þangað var um
20—30 mínútna gangur og yfir flóa að fara. Á hægri hönd voru nokk-
ur þurrabúðarkot við Höfðavatn. Kom ég þar oft við, þótt það væri
dálítill krókur.
Einn morgun sem oftar bjó ég mig að heiman í skólann. Piltarnir
voru í húsunum og konurnar að mjólka. Ég hljóp út og af stað. Hríð
var, en ég hafði oft farið, þótt eitthvað væri að veðri, en í þetta sinn
sá ekki út úr augunum, og gerði ég mér ekki grein fyrir því, fyrr en
nokkuð var komið áleiðis og ég taldi, að nú ætti ég að fara að koma
að Kotunum. En ekkert sást, og hægði ég þá ferðina, því ég hafði
hlaupið alla leið, enda þótt færðin væri hálf slæm. Ég fór að líta í
kringum mig, en sá varla ofan á tærnar á mér, svo var hríðin svört. En
13
193