Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Blaðsíða 20

Múlaþing
Þorsteinsson frá Stefánshúsi og Jón bróðir
hans frá Þórarinsstöðum. Þeim varð strax
litið á kassann og spurðu mig nánar um
björgun hans. Þeir leituðu merkja á honum.
Ekkert merki fannst. Þá var næst að
forvitnast um hvað kassi þessi hefði að
geyma. Það vom þama í skúmum tæki til
þess að spretta upp fjölum úr loki kassans.
Fljótt komu í ljós fjórir blikkbrúsar, 10 lítrar
hver og ómerktir. En hvað var þá í brús-
unum? Á þeim var skrúfað blikklok og gekk
vel að skrúfa það af. Svo var þefað úr
brúsanum sem opnaður var. En hvað skeði -
angandi spírituslykt! Nú var hellt ofurlítilli
lögg á beituskurðarborðið og borin að
logandi eldspýta. Lögurinn fuðraði upp á
svipstundu og ekkert eftir nema angandi
sprittlyktin. Svo var fingri drepið í löginn og
sleikt af honum með tungunni. Það leyndi
sér ekki að þama var spíritus.
Nú kann ég ekki að segja meira frá kassa
þessum því hann sá ég aldrei framar. Eg var
hættur björgunarstörfum og hélt heim. Satt
að segja hálfgleymdi ég á tímabili kassa
þessum. Hann var ekki mín eign fremur en
annað sem dregið var á land af Sterlingsreka
þessa óveðursnótt.
En hver átti þennan kassa? Vissulega var
vart um annað að ræða en hann hafi verið úr
Sterling. Mér datt í hug apótek einhvers
staðar þar sem þau vom á viðkomuhöfnum
skipsins. Ekki átti kassinn að fara til Seyðis-
fjarðarapóteks. Hans Sehleck, sem þá veitti
apótekinu forstöðu, gaf upp á lista þær 10
sendingar sem hann saknaði úr farmi
Sterlings en þar er ekki spíritus nefndur utan
1 fl. Sol Jodi spir 5.3 kg, verðlögð á 35
krónur sléttar.
Það man ég þó að þeir félagar áminntu
mig að hafa ekki orð um kassa þennan. Mér
þótti þó eins og ég ætti ekki minna tilkall til
hans en þeir, a.m.k. var það ég sem dró hann
upp úr sjónum og bar hann inn í
beitningaskúrinn. Ég lofaði þögn og
minntist aldrei á kassann, þennan dularfulla
ómerkta kassa sem geymdi hvorki meira né
minna en 40 lítra af 96% spíritus, eftir því
sem ég síðar frétti. Það magn gæti svarað til
120 lítra af meðalsterku áfengi.
Nú liðu 12 ár. Þá kom ég þar að sem
Þórarinn Sigurðsson var að klippa til
ferkantaðan tinhúðaðan tíu lítra blikkbrúsa.
Ég hafði þá orð á því að þessi brúsi minnti
mig á brúsana sem voru í kassanum sem ég
hafði dregið upp úr sjónum nóttina sem verið
var að bjarga því sem rak á fjörur úr Sterling.
Þórarinn kímdi og sagði að ég gæti rétt til um
það. Sagði hann mér þá að þeir félagar hefðu
geymt kassann fyrst í Sjólystarhúsinu, en
síðar farið með einn brúsann um borð í
vélbát þeirra, Þór NS 243, geymt hann þar í
læstum stafnskáp, annan brúsa hafi hann
geymt í kjallaranum heima á Þórarinsstöðum
en hina tvo á öruggum stað sem enginn gat
vitað um nema þeir þrír sem opnuðu fyrst
kassann. fnnihaldið létu þeir rannsaka og
reyndist það vera ómengaður 96% spíritus.
Aðra skýringu gaf Þórarinn mér ekki á þessu
en það get ég vottað að aldrei varð ég þess
var að þessir menn neyttu áfengis svo
nokkuð væri áberandi og heldur ekki neinir
af þeirra félögum sem ég líka þekkti. Allir
gátu þessir menn smakkað vín en aldrei
nema í góðu tómi og þá af hófsemi. Trúað
gæti ég að þessa vínmagns hafi á mörgum
ámm verið neytt og veitt í góðra vina hópi.
Aldrei heyrði ég minnst á að þeir félagar
væm birgir af víni svo vel hafa þeir með það
farið. Var ég þeim þó samtíða öll þau ár sem
það mun hafa enst. Þetta kallar maður að
kunna að fara með vín en það er því miður
ekki öllum gefið.
Ég held að fóstra mínum hafi komið
betur að vita ekki um vínfúnd þennan. Hann
var stakur reglumaður, neytti aldrei víns né
tóbaks um sína daga.
18
t