Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Blaðsíða 18

Múlaþing
Víða sáust hjer um slóðir spýtur úr
Sterling, því það sem nothæft var, var notað
í hús og annað sem lagfæra þurfti. Efnið
var að uppruna gott. Mahogni þiljur voru
víða innan í skipinu en yfirleitt fór þetta svo
smátt, að til lítilla nota varð.
Sigurðw hreppstjóri Jónsson á Þórarinssstöðum
(f.1868 d.1941 ),fóstri Sigurðar Magnássonar,
greinarhöfundar.
Minnisstæð nótt við björgun reka
Það var um kvöldið þann 15. maí að
Þórarinn Sigurðsson, sonur fóstra míns,
kom heim neðan af Eyrum með þá frétt að
það væri farið að reka úr Sterling. Úti var
utankaldi allsnarpur, trúlega 4-5 vindstig,
og rigning. Þessi firétt varð til þess að
fóstri minn, sem var hreppstjóri Seyðis-
fjarðarhrepps, ákvað að unnið skyldi að
björgun þess sem ræki á fjörur. Að heiman
fóru allir verkfærir menn úr báðum
bæjunum til björgunarstarfa. Ekki var ég
beðinn um að fara enda ekki nema 13 ára.
Veðrið var líka vont. Mér var sagt að fara
í rúmið um það leyti sem aðrir bjuggu sig
til ferðar niður að sjó. Ingimundur fóst-
bróðir minn fór með til björgunarstarfa,
enda 4 árum eldri en ég, en lítið eða ekkert
hærri í loftinu. Eg var bráðþroska og þótti
stór eftir aldri. Mér þótti því súrt í broti að
verða af þessu ævintýri, að vinna að
björgun rekans. Ég fór þó upp á herbergi
mitt og háttaði en hugurinn var þó allur við
björgunarstörfin. Það var víst vonda
veðrið sem réði því að ég var ekki tekinn
með. Kannski ekki átt nógu góð hlífðarföt.
Þegar ég var háttaður greip ég eina af
sögum A. Connan Doyle Morðið í
Lauristongarðinum, spennandi lög-
reglusögu þar sem Sherlock Holmes leysti
allan vanda. Þótt sagan sé spennandi,
tókst mér ekki að festa hugann við hana,
heldur var hugurinn niður í fjörunni.
Ég lagði frá mér bókina og fór að klæða
mig. Um hálf ellefu um kvöldið var ég
búinn að fara í þær skjólflíkur sem ég fann
bestar til að verjast regninu en ekki voru
þær allar við minn vöxt. Það stóð enginn
heima, sem þá var einungis kvenfólk, gegn
því að ég færi til björgunarstarfa, enda sáu
þær víst, blessaðar stúlkurnar, hvemig mér
leið. Fóstra mín, Þórunn Sigurðardóttir,
var látin þegar þetta var en ráðskonan á
Þórarinsstöðum, Guðfínna Sigurðardóttir,
reyndi að koma mér í fóstru stað, og var
mér alltaf góð.
Þegar ég kom niður á Gullsteinseyrina
voru þar fyrir menn og vom búnir að ná
miklu af timburbraki og hveitisekkjavöru
16