Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Blaðsíða 146

Múlaþing
Jón Sigurðsson fótalausi. Myndin tekin úr Iðnsögu Austurlands,
síðari hluta, en frummyndin er í vörslu Skjala- og myndasafns
Norðfjarðar
Konu átti Jón sem Guðrún hét og
uppkomna dóttur sem farin var frá þeim
þegar ég var samtíða Jóni. Guðrún var
fremur lagleg kona, en hörkuleg á svipinn
vegna mikils mótlætis um ævina. Hún var
orðill, sérstaklega við drengi sem oft áreittu
hana, og kom hún þá út með stóran lurk í
hendi til að reka þá frá húsinu.
Fáa vini munu þau Jón og Guðrún hafa
átt og eftir að Jón dó var litið
mjög sjaldan til Guðrúnar.
Lítil fjárráð hafði Guðrún,
enda eyddi hún litlu. Samt
mun Jón eitthvað hafa átt
inni hjá kaupmanninum
þegar hann dó, og nokkrar
krónur átti Guðrún undir
koddanum.
Þá sögu heyrði ég, og mun
hún vera sönn, að nokkru
eftir að Jón dó veitti fólk því
athygli að Guðrúnu var mjög
erfítt um gang, en það var
látið afskiptalaust, enda
kvartaði Guðrún aldrei.
Leið svo langur tími, þar til
Guðrún var hætt að sjást úti.
Var þá talað við lækninn,
sem hét Pétur Thoroddsen,
og fór hann heim til Guð-
rúnar. Lá hún þá rúmföst.
Vildi hann fá að vita hvað að
henni gengi en hún hélt hann
varðaði lítið um það, enda
hefði hún enga peninga til að
greiða læknishjálp. Samt
eftir mikla þolinmæði lækn-
isins tjáði hún honum að hún
ætti mjög erfltt með að
ganga, og auk þess alltaf
með kvalir í fótunum. Thor-
oddsen fékk nú að skoða
fætur Guðrúnar og sér þá að
neglumar á tám hennar höfðu vaxið fram
yfír tæmar og niður á iljar hennar og
stungist þar inn í fætuma. Thoroddsen
sagði Guðrúnu að þetta yrði hann fljótur að
lækna, sótti sér áhöld og aðstoðarmann og
klippti framan af öllum nöglunum, bjó
síðan um sárin sem komin vom á iljamar.
Þessar neglur hafði Thoroddsen til sýnis og
taldi þær meira en þrjátíu ára gamlar.
144