Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Blaðsíða 139

Síðasti förumaðurinn
mönnum. í Hrafnsgerði var gamall og
geðstirður hundur sem Bjama brast kjark til
að fást við. Ut af þeim vandræðum sagði
Bjarni: „I lannes er svo mikill andskotans
þöngulhaus að hann lætur alltaf hundinn
lifa. Eg er viss um að hann er orðinn 100
ára.“ A Krossi var til lítill, loðinn hundur
sem var nokkuð knár. Þegar Bjami ætlaði
að keyra ormalyfspípuna ofan í kok á
honum beitti hann hælkrók til vamar og
karlinn datt en hundurinn stökk í burtu.
Bjami skvetti þá lyftnu á eftir honum og
sagði: „Það fór þó ofan í hann, þetta
helvíti.“ I tilefni af þessu starfí Bjama var
kveðið:
Líkt og rok um Fellin fer
furðu hokinn stundum
ber hann poka á baki sér
og borar í kok á hundum.
Maður einn, gestkomandi á bæ í Fellum,
sagði frá því hvemig tekið var á móti
Bjarna þar. Húsfreyja fór á móti honum
fram og sagði: „Það er ekkert pláss fyrir
þig hér. Þú getur bara farið!“ Bjami hafði
erindi í þetta sinn og ansaði þessu engu,
strunsaði inn í eldhús, dró hundahreins-
unarmeðal upp úr poka sínum, skellti því á
borðið og sagði: „Þið skuluð þá hreinsa
hundana ykkar sjálf.“ Að svo mæltu snar-
aðist hann af stað og skellti á eftir sér
hurðinni.
Bjami var oft í vegavinnu á sumrin.
Vegagerðarskúrar vom staðsettir skammt
frá Helgafelli. Ráðskonurnar þóttu
morgunsvæfar og Bjarni stundum að-
stoðarkokkur á morgnana. Hann kallaði
þær Júllaríu og Dúllaríu. Bjami byrjaði á
að sækja vatn í morgunkaffið. Upp-
sprettulind var út og norður með veginum.
Þaðan var síðar lögð vatnsleiðsla í
Helgafell. Gámngamir sögðu að Bjami
Bjarni Arnason á góðri stund.
Ljósnryndari ókunnur
færi ekki alltaf þangað til að sækja vatn en
stytti sér leið og tæki það úr Fljótinu, ýmist
fyrir ofan eða neðan skólpræsið á Helgafelli
og skeytti þá ekki um hvort hann var með
vatnsílát eða skólpskjóluna í höndunum.
Hvað sem því leið kveikti hann upp í
kolavélinni og hitaði morgunkaffíð. Þá var
komið að því að vekja ráðskonumar. Einn
morgun vöknuðu þær þó áður en Bjami
kom í dyrnar. Það var þegar hann setti óvart
dýnamít í eldinn. Þá varð hvellur, allt
lauslegt af eldavélinni þeyttist upp í loftið í
skúrnum og rigndi síðan niður á gólfíð með
ærandi hávaða. Hringimir af eldavélinni,
rúllandi og glamrandi um gólfíð, en Bjarni
stundi: „Jesús minn góður guð, hver
andskotinn gengur á.“ Síðan birtist hann í
137