Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Qupperneq 141

Síðasti föruniaðurinn
dyrunum hjá ráðskonunum, reyndi að fá sér
í nefið en skalf svo mikið að allt tóbakið
þeyttist út í loftið, hvað eftir annað.
Bjami kom einhverju sinni að máli við
bónda í sveitinni og bauðst til að passa féð
um veturinn. Bóndi svaraði því engu en
fékk syni sínum ijárgeymsluna. Bjami
sagði móðgaður frá því að nú ætti þessi
húðaletingi að passa féð en þegar faðir hans
auminginn færi að spyrja hann hvort vant-
aði af fénu, svaraði hann: „Ekkert sérstakt.“
Og svo þegar hann ætlaði að fara að hýsa
féð kæmi það upp að hann hefði gleymt að
láta það út: „Ja, það er nú rneiri andskotans
Kólumbusinn sá drengur, það segi ég satt.“
Bjami sagði stundum um menn að þeir
væm „kostulegir Kólumbusar“.
Bjami hafði gaman af að hlera í síma.
Eitt sinn heyrði hann konur í Fellum tala
um flækinginn á honum, líkaði það illa,
skellti tólinu bölvandi á símann og tautaði:
„Helvítis bommar þær ama“. Hann kom
eitt sinn á bæ og gat þá ekki hlerað í símann
og sagði reiður frá þessu: „Þær frunsumar
akast aldrei til neins þó verið sé að biðja
þær að grípa í verk, það er eins og að tala
við steininn. Þær gera ekki annað en liggja
við símann og hlera allan daginn. Ætli þær
séu ekki þama alla nóttina líka. Það em nú
meiri helvítis ólundarhylkin, það segi ég
satt, - það ætti að hýða þær tíu sinnum á dag
í heila viku og vita hvort þær skána ekki
þá.“
Bjarni kallaði spaugsyrði það sem
öðmm þótti rótaklám og svaðaorðbragð.
Eitt sinn er hann viðhafði slíkan
munnsöfnuð, á heimili siðvandrar konu,
bannaði hún Bjarna slíkan dónaskap í
sínum húsum. Bjarna mislíkaði þetta og
sagði svona frá: „Hún sagði mér bara að
fara til helvítis en hún þolir nú aldrei að
heyra spaugsyrði. Það var öðm vísi hér fyrr
meir þegar hún elti mig um allan bæinn
með pilsin fyrir ofan haus.“ Svo skellihló
karlinn að „spaugi“ sínu.
Þótt Bjami kynni ekki að skrifa nafinið
sitt læsilega en segði bara: „Ja, það á að
vera Bjarni Ámason“, þá las hann skýrt og
vel upphátt. Sagðist hann hafa verið vinnu-
maður á Finnsstöðum og þá haft það
embætti að lesa upphátt fýrir heimafólkið
þegar það sat við tóvinnu í baðstofu á
kvöldin. Það var okkur krökkunum til
mikillar ánægju þegar Bjami las fyrir okkur
á meðan við kunnum það ekki sjálf. Ef það
vom draugasögur varð hann jafnan hrædd-
astur af öllum og þorði ekki að vera einn
fyrst á eftir. Bjarni kenndi okkur að spila á
spil og hafði sjálfur ákaflega gaman af að
spila. Ef enginn var tiltækur spilaði hann
við sjálfan sig, bridge eða lomber, talaði
látlaust í hálfum hljóðum og hafði stundum
rangt við til að vinna.
Ef skapið var í ólagi skellti Bjarni
hurðum. Hann gekk alltaf á stígvélum, líka
inni í bæ. Bróðir minn, nýkominn heim af
skólanum á Hvanneyri, var að grafa í pússi
sínu eftir stígvélum. Bjami tók eftir þessu
og sagði: „Þér er velkomið að fá stígvélin
mín, Baldur minn. Eg skal lána þér þau út á
Bjarni á sjúkrahúsinu á Seyðisfirði.
Ljósmyndasafn Austurlands.
139