Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Qupperneq 44

Múlaþing
mestu án verslunar vegna þess hve útfamar
eldabuskur voru við að hagnýta allt sem til
féll af matföngum búanna, afurðum fjár og
kúa - og fiski sem gott var að drýgja mat-
föng með, en þó ekki óhjákvæmileg nauð-
syn. Fé og nautgripir gáfu af sér fullar þarf-
ir, en samt sem áður illt að hafa ekki kaup-
staðarföng með og fisk. Eskimóamir í
Grænlandi höfðu langtum þrengri lífs-
ramma, en komust þó af að jafnaði.
Eiríkur í Alftavík hafði ekki stórt bú.
Árið 1850 eina kú, 26 ær, 10 sauði, 6 vetur-
gamlar kindur og 26 lömb (gemlinga).
Næsta ár vom kýmar 2, ær 34, sauðir 4,
gemlingar 10, lömb 34 (lamb á á), og bæði
árin bátur (úr hreppsbókum Borgarfjarðar).
Fólkið hefur lifað að mestu á föngum lands
og sjávar, nýjum, signum, söltuðum og
hertum fiski og ef til vill selt fisk upp á Hér-
að, en samgöngur þangað voru ekki auð-
veldar, sjóflutningar til Loðmundarfjarðar
eða Seyðisfjarðar þangað sem Héraðsmenn
gátu vitjað hans. Fatnaður vísast heima-
unninn, prjónaður og ofinn. Eiríkur greiddi
10 fiska í tíund og kotið var virt á 4 hundr-
uð. Hreppsbækur sýna að hann var í tölu
fátækustu bænda í Borgarfjarðarhreppi, og
bendir það ekki til mikillar fiskverslunar
við Héraðsmenn. Árið 1842 em sex í heim-
ili, tíund 12 fiskar og bóndi sagður „bláfá-
tækur.“ Þá veiddist vart svo að fallegt yrði
í Álftavík og fisksala vart meiri en neinu
nam.
Um húsakynni er ekki kunnugt. Bæjar-
og útihús hafa verið hlaðin úr torfi og grjóti
eins og annars staðar og flestir viðir sjó-
reknir, heyskapur lítill vegna lítilla slægna,
fé sett á guð og gaddinn. Svörður var tek-
inn upp í Húsavík, þar munu vera svokall-
aðar Álftavíkursvarðargrafir, og eldsneytið
flutt heim sjóleiðis (hlýtur að vera). Reka-
smælki vafalaust brennt. Hestur var að
sögn aldrei í Álftavík, en þó em þar tvö ör-
nefni sem minna á hesta, Skjónuþúfa og
Folaldabás.
Líklega hafa öll vor verið heldur góð í
fjallsskjólinu fyrir norðanáttinni og vetur
mildari en víðast annars staðar þama suð-
austan undir Álftavíkurfjallinu.
Finnur Eiríksson var sóma- og dugnað-
armaður. Hann var aðeins eitt ár skrifaður
fyrir búinu í Álftavík, flutti að Seljamýri og
þaðan að Búðareyri í Seyðisfirði.
Þegar fjölskyldan flutti frá Álftavík vom
eldri sambúðarhjónin, Eiríkur og Gróa, á
áttræðisaldri, en Finnur rúmlega þrítugur og
kona hans, Sigurlaug Sigurðardóttir úr
Eiðaþinghá, á fimmtugsaldri. Þau áttu tvö
böm saman og hún auk þess önnur tvö áður
en hún tók saman við Finn. Sigurlaug var
hálfsystir Benonís á Glettinganesi og böm
þeirra Finns, Gróa og Sigurður.
Árið 1856 fór Álftavík í eyði.
Smávegis um aðra Álftvíkinga
Næst setjast að í Álftavík árið 1857 Ól-
afur Pétursson og Karólína Guttormsdóttir.
Þau áttu tvær dætur saman og Karólína auk
þess tvær aðrar. Einnig flytja þangað önnur
hjón, Metúsalem bróðir Karólínu og Guð-
rún Sigfúsdóttir frá Fannardal með þrjár
dætur. Þau Ólafur og Karólína bjuggu síð-
ar í Neshjáleigu. Ólafur gat búið til vísur,
gerði eina um Guðmund Jónsson, síðar bú-
andi í Álftavík, og tilefni það að Guðmund-
ur hýddi á jólum niðursetningskonu er hjá
honum var og Sólrún hét, kölluð Sóla. Tal-
ið var að Guðmundur hefði verið við skál,
sem hann átti vanda til, og Sóla illyrt. Vísa
Ólafs var þannig:
Gvendur dóna iðju ann
eins og fól óvæginn.
Mælt að Sólu hafi hann
hýtt á jóladaginn.
42