Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Síða 29
Sterlingsstrandið
Urðarfjöru eða svonefndum „kirkjureka”
sem helgaður er Dvergasteinskirkju og er á
milli Hamarsnefs og Gullsteins. Síðan
haldið inn fjörumar, frá Gullsteinseyri, allt
inn á Hánefsstaðaeyri.
Allmikill reki var á Eyrunum, hvað þó
mestur á Þórarinsstaðaeyrum og fjöram
Þórarinsstaða. Rekahrúgurnar vora fjöl-
margar og voru hugsaðar sem einstök
uppboðsnúmer en ef þær vora af smærri
gerðinni og voru þétt saman þá stóð
fógetinn á milli þeirra og bauð upp tvær og
jafnvel þrjár í einu til að flýta sölunni. Eg
held að margir hafi gert góð kaup á
rekafjörunum þennan dag. A.m.k. veit ég
að fóstri minn gerði þar góð kaup í þeim
skilningi að fá marga góða spýtuna fyrir
lítinn pening. Viðurinn var úrvalsefni en
bara helst til of smár, mikið af honum. Eg
hefi áður getið um góðviðinn og hvernig
hann var nýttur.
Kaupendur voru allmargir, flestir úr
hreppnum. Kaupstaðarbúar gimtust víst
ekki spýtnabrak það, þótt góðar spýtur
væru innan um, sem hér var helst á
boðstólunum. Mjölvaran hafði að mestu
áður verið seld en þó voru þarna á
uppboðinu nokkrir hveitipokar sem höfðu
víst verið taldir ónýtir þegar fyrra uppboðið
fór fram. En í þessum pokum geymdist
nokkuð af óskemmdu hveiti, þó í minna
mæli væri en á mjölvöruuppboðunum 18.
maí sem fóstri minn hélt þá. Pokar þessir
fylgdu í sölu með timburhrúgunum.
Nokkuð rak á ijörar af panelborðum því
auðsjáanlega hefur panell verið mikið
notaður í skipið, þótt þar væri einnig mikill
góð- eða harðviður. Ég varð hissa á öllum
þeim málningaramferðum og litategundum
sem komu fram á panelnum. Það var
þannig að málningarlögin, eða umferð-
imar, skildust að þegar viðurinn hafði legið
lengi í bleytu og var það einkum frá
brotsárunum sem hægt var að aðskilja
málningarumferðimar. Þessi málning var
orðin allt að 5 mm á þykkt á sumum
borðunum svo oft hefur verið dregið úr
pensli í því „gamla og góða skipi” Sterling.
Uppboðsdagurinn 2. júní var ekki hlýr
þó komið væri að lokum 7. viku sumars.
Síðari hluta dagsins var loft þungbúið og
hafrænan blés um fjörðinn með sínum 4
vindstiga krafti. Fógeti var vel klæddur
þennan dag. Hann var í þykkum klæðis-
frakka, utan yfir embættisbúninginn, svo
að hvergi sást í gylltan hnapp, og brúnan
rauðteinóttan ullartrefíl hafði hann vafínn
um hálsinn undir virðulega hökuskegginu
svo að hvergi sást í hálstauið. Á höföi
hafði fógeti svartan barðabreiðan flókahatt,
líklega tískuhattur þess tíma. Á höndum
hafði hann svarta leðurhanska og til fóta
klæddur svörtum loðfóðruðum leður-
stígvélum, þykkbotnuðum og jámslegnum
neðan, a.m.k. hælarnir því ég man hvað
glumdi vel í fjörugrjótinu undan fótstigum
fógeta. Það mátti því með sanni segja að
hann væri vel búinn til þess að taka á móti
kulnæmri utangolunni. Mér er í minni
þessi hái tígulegi embættismaður, Ari
Arnalds, með sitt grásprengda alskegg,
snoturlega þverskorið neðan höku, augun
skarpleg, svipurinn hreinn og bjartur.
Þeir voru miklir vinir Ari sýslumaður
og Sigurður hreppstjóri, enda báðir
embættismenn Seyðisfjarðar, og hittust því
oft, og á ýmsan hátt líkrar gerðar þótt
mikill munur væri á embættisgildi þeirra.
Aldrei náði hreppstjóri Sigurður á
Þórarinsstöðum sér í embættishúfu hjá
lögreglustjóra, heldur notaði hann kaskeiti,
svart að lit, eins og svo margir notuðu á
þeim dögum en þá sást varla berhöfðaður
maður á gangi utan húss.
Ritari sýslumanns á uppboði þessu var
Gísli Jónsson, verslunarmaður. Báðir þurftu
27