Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Blaðsíða 147

Jón fótalausi
Mig langar til að rekja sögu Jóns og
Guðrúnar dálítið aftur í tímann, þótt ekki
verði það nákvæmt því erfitt er að afla
upplýsinga um þau.
Jón Sigurðsson var fæddur 22. sept-
ember 1856 á Gestshúsum á Alftanesi í
Gullbringusýslu og voru foreldrar hans
Sigurður Arnason, hreppstjóri, og Gróa
Oddsdóttir. Jón var tvíburi og hét bróðir
hans Oddur Ami. A unglingsámnum var
Jón í vinnumennsku að Bessastöðum hjá
Grími Thomsen. Hafði Jón orð á því hve
gott hafi verið að vera hjá Grími. Síðan
flytur Jón austur á land og dvelur hjá Pétri
Guðjónsen verslunarstjóra á Vopnafirði.
Þaðan fer hann svo að Nesi í Loðmund-
arfírði en mun hafa stundað sjóróðra frá
Öldunni á Seyðisfirði, því þegar hann lendir
í hrakningum þeim sem leiddu til þess að
hann missti fætuma, var hann skráður að
Nesi. (Hrakningasaga Jóns er birt í
Eimreiðinni 1923 og endurprentuð í
Múlaþingi 9. ári 1976. Sjá einnig frásögn
Sigmundar Long hér á eftir). Þann 28. maí
1895 giftist Jón Guðrúnu Sigríði Krist-
jánsdóttur frá Bakkagerði við Reyðarfjörð,
fæddri 24. apríl 1865. Foreldrar hennar
vom Kristján Longsson og Eleonora Sig-
urðardóttir. Guðrún mun hafa verið ekkja
er hún giftist Jóni, því hún er talin í
kirkjubókum hafa gifst 1891 á Reyðarfírði
og flust þaðan upp á Fljótsdalshérað.
Guðrún eignaðist þrjú börn með fyrri manni
sínum og dóu þau öll ung. Með Jóni átti
Guðrún eina dóttur og hét hún Gróa
Ragnheiður, fædd 1895, sama árið og þau
giftust. Um aldamótin, eða 1901, flytja þau
Jón og Guðrún til Neskaupstaðar og vom
þar til dauðadags. Jón andaðist 2. janúar
1931 en Guðrún 24. júní 1938.
Úr dagbók Sigmundar Long
„29. nóv. 1880: Norðan ofsarok með
frosti töluverðu, versnaði er á daginn leið.
Vom nokkrir bátar á sjó og komust nauð-
uglega að landi en haldið er að farist hafí
„Margrjet“ frá Baldurshaga. A henni vom
Þorsteinn Þorsteinsson, Jóhann Ringsted,
Jón Valdimarsson og Jón Sigurðsson, allt
vel röskir menn.
[Næstu tvo daga var hægara veður, en
átt óbreytt. 2. desember snerist stormur í
norðvestur með kófí og 19 gr. frosti.]
3. des. Sama veður og frost. Mennimir
á „Margréti“ komust til skila og hafa legið
undir Bjarginu nú í 8 dægur eða meira
matarlausir.
[Og nú líða dagamir til 19. janúar:]
19.jan. 1881: Nú um nokkum tíma hafa
bæði Zeauthen og Kjerúlf [læknarnir á
Austurlandi] verið hér á Seyðisfírði og hafa
tekið báða fætur af 3 mönnum er vóru á
„Margrjeti“ og alla fmgur af 4ða manninum
á Vestdalseyrinni.“
Athugasemd:
Hér kemur fram að fleiri en Jón Sigurðsson
misstu fætur, og að mér, sem þetta skrifa, læðist
gömul minning frá bamsaldri upp úr 1920. Þá
heyrði ég fyrst þessa voðasögu. Sagt var að einn
hefði haldið fótunum vegna þess að hann gætti
þess að vera með stígvélin full af sjó allan tímann
undir Bjarginu. Það hefur verið Jón Valdimarsson.
Sigmundur Long segir: „Jón Valdimarsson var
óskemmdur“.
Armann Halldórsson
145