Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1997, Blaðsíða 117

Um Jökuldal
undan Hákonarstöðum. Fjell áin þar svo
þröngt að stíga mátti yfir. Var lögð fjöl yf-
ir álinn, og steig Solveig Pálsdóttir kona
hans (d. 9. marz 1815, 61 árs) þar á við
stuðning manns síns, en Anna dóttir Þor-
steins af fyrra hjónabandi (d. 14. júlí 1851,
85 ára), sem orðin var nokkuð stálpuð,
stökk yfir, með því að faðir hennar tók í
hönd henni. Mundi hún vel eftir þessu, og
heyrði jeg oft böm hennar, Einar afa minn á
Brú og Ingibjörgu (d. 1884) systur hans,
sem jeg var samtíða um fermingaraldur, tala
um þetta eftir móður þeirra. Þó var það eigi
hægt nema þegar áin var örlítil. En Þor-
steinn hafði ástæðu til að flýta ferðinni yfir
ána, því kona hans var þunguð og ól bamið
í Klausturseli. Var það Páll, er lengi bjó á
Þorgerðarstöðum í Fljótsdal, myndarmaður
(d. 6. maí 1859), faðir merkisbændanna
Sveins á Bessastöðum (f. 3. maí 1797, d. í
nóv. 1878) og Jóns í Víðivallagerði (f. 1.
des. 1805, d. öndvert ár 1905). Áður en
jökullinn hljóp 1890, varð Jökulsá stundum
mjög lítil. Sáu menn þá frá Hákonarstöðum
þrengsli í botninum. Hefur það verið Fjal-
arfæri. Annars er vatnsmegnið nú alla tíð
meira en svo í ánni, að spmnga þessi sjáist
í botninum. Þar hefur verið í mörg ár drátt-
ur á ánni og 1908 var hún brúuð þar. Svo
nú má fara hana þar á nýju Fjalarfæri. - Vor-
ið 1800 flutti Einar prestur Björnsson frá
Klyppstað að Hofteigi. Var hann stirfínn í
lund, og barði bömin með kverinu, er þau
gátu eigi svarað honum. Hann hafði brauð-
askifti við Sigfús prest Finnsson í Þingmúla
1815, og ljest þar 1820, 63 ára. Svo er sagt,
að eitt sinn er Sigfús prestur hafði lokið
messu í Hofteigi og gekk úr kirkjunni í
hempunni, hafí hann komið auga á Guð-
mund bróður sinn, er þá bjó á Skeggjastöð-
um, við heyþurrk; - lágu töður manna und-
ir, en þurkur góður um daginn. Segir þá
klerkur: „Þetta má jeg sjá; Guðmundur
Þorsteinn Einarsson frá Brú
bróðir er að bjarga sjer, en jeg má standa í
þessum andskota“. Víst mun hann þá hafa
verið ölvaður, því hann var illur við vín, en
sá eftir því, er af honum rann. Vildi og alls
ekki sjálfur þurka hey á sunnudegi, hvað
sem við lá, og virtist vera trúmaður. Eigi
var hann að eyða tíma í að láta tinda í hríf-
ur rakstrarkvenna sinna, nema þegar þær
vom tindaðar að nýju. Þótti karlmenn hafa
annað að gjöra en telja sig á því. Engin
hrífa ætluð karlmanni; tóku að eins föngin
og bundu, en snertu eigi annað í samantekn-
ingu. Kunnu þó að breiða, ef þurfti. Að
lokum breytti hann þó þessum siðum fyrir
skynsamlegar fortölur Guttorms stúdents
vinar síns á Arnheiðarstöðum. Þá máttu
eldakonur eigi fá ljósker í eldhús, áttu þó að
vera komnar að rokk sínum eigi að síður, er
ljóst var undir glugga. Og fleiri vom siðir
hans undarlegir (d. 1846, 67 ára). Árið eft-
ir, 1847, flutti Jón prestur Ingjaldsson að
Hofteigi, frá Nesi í Aðal-Reykjadal, en
115