Skagfirðingabók - 01.01.2011, Blaðsíða 67
BERNHARÐ HARALDSSON
STEFÁN Á HÖSKULDSSTÖÐUM
____________
Hér segir frá því, hvernig stutt kynni
einn fagran haustdag árið 1973 urðu
til að opna skrifara nýjan heim og
skap a honum áhugamál, sem endist
enn. Það var síðsumars árið 1973, að
við hjónin ákváðum að kaupa okkur
nýjan bíl af draumategundinni SAAB.
Við fengum hann afhentan í Reykja
vík föstudaginn 21. september, á
haust jafndægri, og vorum ákaflega
stolt. Synir okkar tveir, á öðru og
sjött a ári, voru með í ferðinni, og þá
um kvöldið fórum við upp í Kjós, að
Hjalla, en þar bjuggu Unnur Her
manns dóttir og Hans Guðnason,
tengd a foreldrar mínir. Ákveðið hafði
verið, að þau mæðginin yrðu þar eftir
nokkra daga, en ég varð að halda heim,
því kennsla við Gagnfræðaskóla Akur
eyrar var að hefjast.
Því fór ég einn norður á laugar
dagsmorgni, brosandi á nýjum bíl. Ég
fór hægt, mér lá ekkert á og svo var
veðrið svo undurblítt, léttskýjað og
lítill vindur. Segir nú ekki af ferð
minni fyrr en komið er norður í Skaga
fjörð. Hann heilsaði mér með birtu,
hæstu fjöll báru hvítan koll, gróður
var tekinn að sölna og lagðprútt fé
dreifðist um grundirnar, nýkomið af
fjalli, vitnisburður þess, að veturinn
væri í nánd. Þegar ég var kominn í
Blönduhlíð, rétt fram fyrir Dalsána, sá
ég mann við vegarbrún. Hann var
lágvaxinn, nokkuð við aldur, í úlpu og
stígvélum, með sixpensara á höfði og
pokaskjatta í hendi. Ég nam staðar.
Hann kvaðst vera á leið inn að Fremri
Kotum í Norðurárdal, þar væru menn
með fé og hann ætlaði að hjálpa til. Ég
sagði honum, að ég væri á leið til
Akureyrar og þetta væri því í leiðinni.
Hann þáði far og við ókum af stað.
Enn ók ég hægt, mér lá ekkert á og
veðrið var fagurt. Farþegi minn vildi
vita deili á mér. Ég sagði honum, að
móðir mín héti Þórbjörg Sigur
steinsdóttir og væri ættuð vestan úr
Hörgár dal. „Var hann Sigursteinn á
Vindheim um afi þinn? Við vorum
fjór menningar, ég seldi honum oft
hesta.“ Síðan rakti hann ætt okkar til
sameiginlegra forfeðra, þeirra Guð
rún ar Grímólfsdóttur og Gunnlaugs
Magn ússonar, sem bjuggu í hartnær
fjóra áratugi á tveim bæjum í Barkár
da l, á Féeggsstöðum 1785 –1811 og
síðan í Baugaseli til æviloka, en þar dó
Gunnlaugur í júní 1824 og Guðrún
rúmu ári síðar, í ágúst 1825, en börn
67