Skagfirðingabók - 01.01.2011, Blaðsíða 159
ÆSKUMINNINGAR FRÁ SAUÐÁRKRÓKI
Jónsson formann, enda var þetta
sexæringur hans kominn með vél. …
Það var gott veður, og allir voru
mætt ir og höfðu búið um sig hver á
sínum stað, tilbúnir að hefja beiting
una. Formaðurinn var að brjóta sund
ur frosna síld og í þann veginn að
hefj a skurð á beitunni, en það var
verk formannsins á þessum árum.
Snarast þá ekki inn úr dyrunum
Helg i bróðir hans heldur gustmikill
og bregður fyrir sig sjó manna
orðbragði: „Skammastu með síldina
strax í frystihúsið aftur, helvítis bölv
aður asninn þinn!“ – „Hvað er þetta
maður, það er besta veður – blíða!“
svarar Siggi. En svo var Helgi vond
ur, að það lá við að hann legði hendur
á hann og aftraði, að hann skæri
nokkr a síld. Þetta hefur verið upp úr
klukkan átta um kvöldið, því að
Helg i kom frá því að hlusta á veður
skeyti útvarpsins, og ekki hefur hon
u m líkað þau, en ekki man ég lengur
spána. En ekkert varð úr beitingu í
þetta skipti.
Þótt veðurútlitið fyrir nóttina væri
ekki slæmt þá sagði Helgi honum að
það myndi gera kolvitlaust veður dag
inn eftir og gekk það eftir. Fórust þá
margir bátar hér við land, þar á meðal
tveir bátar frá Sauðárkróki, Aldan og
Njörður, og með þeim sjö menn. Einn
maður varð úti milli Sauðárkróks og
Fagraness, Helgi Gunnarsson bóndi á
Fagranesi. Þetta var mikil blóðtaka
fyrir lítið samfélag.
Þegar þeir Siggi og Helgi voru
komnir á miðjan aldur reri gjarnan
með þeim Aðalsteinn Jónsson, Steini
putt, Steini putti holl eða Steini með
hattinn eins og hann hét í daglegu
máli manna. Hann leigði herbergi í
Salnum og var þar einnig í fæði. Steini
var hnellinn maður og hraustur vel.
Hann var fremur feitlaginn og gekk
ávallt með brúnan barðastóran hatt
sem brot voru í og bretti niður að
fram an, geðprýðismaður og þótti gott
í staupinu. Hann var yfirleitt í
nankins fötum og þykkri peysu. Þá
gekk hann oftast í bússum sem hann
bretti niður.
Það var spaugileg sjón að sjá þegar
Salsbræður og Steini fóru úr mat í há
deginu heimanað frá sér og gengu
niður í beitningaskúrinn sem var
niður á malarkambinum. Siggi gekk
ævinlega fyrstur, kappsamur með der
húfuna í hægri hendi, síðan kom
Steini, glaðlegur og glettinn á svip, en
síðastur gekk svo Helgi og hafði allt á
hornum sér, tvinnaði blótsyrðin í sí
bylju alla gönguna niður í skúrinn.
Fólk sem mætti þeim var hálfsmeykt
vegna orðbragðsins. Helgi var prýði
lega vel gefinn maður en sérvitur með
afbrigðum. Hann var afar veðurglögg
ur eins og áður sagði, fremur stór vext i
en lotinn í baki. Hann var dökkhærður
á yngri árum en gránaði með aldrin
um; var með miklar og mjög loðnar
augabrúnir, svarblár í framan og aug
un blóðhlaupin. Varirnar voru afar
þykk ar og svarbláar. Ég hygg að á
yngr i árum hafi hann verið myndar
maður, en erfiði og kuldi sett mark
sitt á hann þegar á ævina leið.
Þegar faðir Steina lést fór hann til
Valgarðs Björnssonar, Valla Bjössa
Skúl, en hann var þá yfirleitt fenginn
til að aka með líkkistu upp í kirkju
garð eftir jarðarför frá Sauðárkróks
kirkju. Þegar Valli kemur til dyra
hall ar Steini sér upp að dyrastafnum
159