Skagfirðingabók - 01.01.2011, Blaðsíða 163

ÆSKUMINNINGAR FRÁ SAUÐÁRKRÓKI
í flugvélinni var frú Guðrún Brun­
borg, sem ég kann aðist vel við en hún
gisti oft í bak aríinu hjá Ólínu konu
Guð jóns þegar hún var að ferðast um
land ið og sýna kvikmyndir, meðal
ann ars frá styrj aldarárunum seinni.
Ágóði af þessum sýningum fór til að
styrkja íslenska námsmenn í háskólum
í Nor egi. Þegar flugvélin lenti í Staf­
angri tók Guðrún innilega í höndina á
mér og bauð mig velkominn á norska
grun d. Flugvélin stansaði þar einn til
tvo tíma en flaug síðan til Oslóar. Fór
ég á járnbrautarstöðina og tók mér far
með lest til Þrándheims. Það er mjög
falleg leið um all an Guðbrandsdalinn.
Mig minnir að það hafi tekið lestina
eina sjö til átta tíma frá Osló til
Þrándheims. Þar tók á móti mér
Hauk ur bróðir minn, voru það að
sjálfsögðu fagnaðarfundir.
Ég byrjaði fljótlega að vinna í bak­
arí inu eftir að ég kom til Þrándheims.
Þetta var stórt bakarí sem hét Rosin­
borgdampbakari og þar var bakað á
þremur hæðum. Á efstu hæðinni var
kondittori, á miðhæðinni var bakað
vínarbrauð og þessháttar en á neðstu
hæðinni var brauðframleiðsl a. Vinnan
hófst kl. 6 að morgni og var unnið til
kl. 2 eftir hádegi. Á efstu hæðinni var
aðstaða til að skipta um föt og hafði
hver sinn fataskáp; járn stigi lá þangað
upp. Norðmenn tyggja mikið tóbak
og var hrákadallur á hverri hæð og
emilerað skilti á vegg þar fyrir ofan
sem á stóð: Spitt ikke i trappen, spitt i
spittebakken. Þegar menn voru búnir
að skipta um föt var þess beðið að kl.
yrði 6, þá hringdi bjalla og allir þustu
niður stigann, stimpl uðu sig inn og
hver fór á sinn stað til starfa. Kaupið
sem ég hafði var 163 kr. norskar á
viku en það voru byrj unar laun bakara­
sveina. Fyrstu vikurn ar gekk mér illa
að ná endum saman, þetta voru jú lítil
laun. Það lærðist þó fljótt að spara
þann ig að endar náðu vel saman þegar
á leið. Ég samdi um að ég fengi að
vinna tímabundið á öll um hæðunum
þannig ég lærði sem mest á veru minn i
þarna.
Sumarið 1953 var með eindæmum
gott og sögðu Norðmenn það besta
sem komið hefði á öldinni. Við bræð­
urnir vorum mikið saman. Ég var bú­
inn að vinna kl. 2 á daginn og fórum
við þá oft á baðströnd sem var þarna í
grenndinni. Þá fórum við oft á bát út í
Munkholmen, en það er eyja rétt við
Þrándheim. Þar var mikið fjör. Einnig
var þar góð baðströnd. Einnig fórum
við mikið að skemmta okkur um helg­
ar, bæði úti í sveit, svo og í sjálfum
bænum. Þetta var mjög skemmtilegur
tími, enda menn á besta aldri.
Í október/nóvember kom svo vet ur­
inn en þá fór að snjóa. Maður varð lítið
var við að það snjóaði, þetta voru
logndrífur og komu mest á nóttinni.
En snjóinn tók ekkert upp því þar
voru miklar stillur og frost alla daga
og allt af bættist við snjóinn.
Þrándheimur er mikill íþróttabær
og hann bókstaflega tæmdist um
helg ar en þá fóru bæjarbúar upp í
fjöll in á skíði. Flestir áttu smáhýsi eða
hyttur sem kallað var, og dvöldu þeir
þar um helgar með fjölskyldum sín­
um. Við Haukur fórum nokkrum
sinn um á skíði sem við fengum leigð,
var það mjög skemmtilegt þótt við
værum nú engir snillingar á skíðum.
Norðmenn eru mikil jólabörn og
byrja þeir að skreyta híbýli sín í byrj­
un desember. Mjög glæsilegar skreyt­
163