Skagfirðingabók - 01.01.2011, Blaðsíða 145

ÆSKUMINNINGAR FRÁ SAUÐÁRKRÓKI
ekki fært þangað á bíl nema yfir há­
sumarið. Var því keyrt að Vatnsleysu
og gengið þaðan yfir Hrís háls. Þetta
hafa sjálfsagt verið einir tólf til fimm­
tán kílómetrar.
Sveinn Dýllu sagði mér þá sögu, að
eitt sinn er þeir voru að ganga þessa
leið hafi þeir verið orðnir mjög þyrstir.
Hafi þeir farið heim að einum bænum
og beðið um að fá eitthvað að drekka.
Bóndinn tók fremur dræmt í þessa
bón þeirra. Þó fór hann inn, en kom til
baka með fulla vatnsfötu og eitt
drykkjar mál. Þótti þeim þetta ekki
sýna mikla gestrisni. Þá var farið flest
árin til Blönduóss að keppa við Hún­
vetninga og ein keppnisferð var farin
til Hvammstanga. Það var mikið líf í
knattspyrnunni á Króknum á þessum
árum.
Árið 1943 flutti herdeildin á Sauð­
árkróki sig norður í Eyjafjörð, nán ar
tiltekið að Moldhaugahálsi í Hörgár­
dal. Gengu hermennirnir fylkt u liði
frá Sauðárkróki og voru all ir búnir
full um herklæðum. Gengu þeir alla
leiðina að Silfrastöðum, en það mun
vera um 50 kílómetra leið. Þeir slógu
upp tjöldum á eyrinni fyrir neðan
bæinn. Daginn eftir héldu þeir áfram
för yfir Öxnadalsheiði og niður að
Mold haugahálsi þar sem þeir komu
sér fyrir til langdvalar. Á Sauðárkróki
urðu eftir nokkrir menn til að gæta
eigna hersins. Það var álit yfirmanna
setuliðsins að það væri meiri hætta á
átökum í Eyjafirði heldur en á Sauðár­
króki. Á þessum árum höfðu hermenn­
irnir á Sauðárkróki eignast margar
vinkonur. En nú voru þeir farnir norð­
ur í Eyjafjörð. Nokkrar þeirra ákveða
að heimsækja þá þangað einn góð­
viðrisdaginn og taka á leigu fólksflutn­
ingabifreið til fararinnar til endur­
funda við vini sína. Þetta framtak
þeirra, að ráðast í þessa ferð, vakti
mikla athygli og hneykslan ýmissa á
Króknum, en þær létu sig það engu
skipta og fóru sínu fram. Ástin réð
hér för.
Denni Boy
Á stríðsárunum þegar Bretarnir komu
á Krókinn, byggðu þeir bragga úti á
Eyri. Á Króknum var þá einhleypur
maður sem kom oft heim. Hann hét
Hafsteinn Sigurðsson. Hann hafði
fall ega söngrödd og kenndi mér írska
lagið Danny Boy með íslenskum text a.
Ég hafði háa og skæra barnsrödd og
var sæmilega lagviss. Fór ég að syngja
þetta lag og heyrðu Bretarnir til mín.
Þeir komu nokkrum sinnum heim,
náðu í mig, fóru með mig út í bragg­
ana og létu mig syngja. Ýmsir brodd­
borgarar og frúr fengu mig einnig til
að syngja. Þetta varð til þess að nafn
lagsins festist við mig og var ég ætíð
kallaður Denni Boy. Sjálfsagt hefur
þetta ekki verið merkilegur söngur en
kannski snert einhvern streng í fásinn­
inu. Man ég eftir því að einn Bretinn
gaf mér forláta munnhörpu en hún var
höfð af mér fyrir lítið. Eitt atvik í sam­
bandi við þetta lag kom mér skemmti­
lega á óvart. Ég var þá löngu fluttur að
norðan og suður á Akranes. Góð
vinkona okkar Ingu var að flytja frá
Akranesi til Hafnarfjarðar og bað mig
að koma með sér suður og skoða íbúð
sem hún ætlaði að kaupa. Þegar við
komum að húsinu hringjum við
dyrabjöllunni og til dyra kemur
maður. Þegar hann sér mig segir hann:
„Er þetta ekki Denni boy?“ Ég játa því
145