Skagfirðingabók - 01.01.2011, Blaðsíða 192

SKAGFIRÐINGABÓK
Það mun hafa verið skömmu eftir
skólaslit vorið 1959 að ég fór, ásamt
einum sumarvinnumanni á Hólum,
suður að Hagakoti með Fordson Maj­
or traktor til þess að laga til framan
við beitarhúsin. Verkið vannst heldur
illa með Fordsyninum svo það ráð var
tekið að koma jarðýtunni í gang, en
hún hafði þá ekki verið notuð í ein­
hvern tíma. Það tókst eftir smástreð
að gangsetja hana. Eftir það fór ég
með hana suður að beitarhúsunum og
sléttaði það sem laga þurfti.
Ég man ekki eftir frekari notkun
vélarinnar þetta sumar, að öðru leyti
en því að ég fyllti upp í smáskarð,
sem myndast hafði í garðinn umhverf­
is rafstöðvarlónið á Kollugerði. Það
var um haustið eftir réttir. Um vetur­
inn var ýtan notuð smávegis við
snjómokstu r á veginum út Hjaltada­
linn, allavega tvisvar. Ég mokaði í
ann að skiptið en man ekki hver fór
hina ferð ina. Það var þó ekki neinn
skóla sveina, samkvæmt mínu minni.
Ég mokaði nokkrum sinnum snjó
með ýtunni af skólahlaðinu, því all­
mikill snjór safnaðist um tíma í sund­
ið á milli skólahússins og íþróttahúss­
ins.
Eitt atvik við það verk er mér mjög
minnisstætt. Þannig hagaði þá til, að
nyrst í sundinu stóð bensíndæla. Ég
var búinn að moka talsverðum snjó
norður fyrir dæluna. Veður var mjög
gott þennan dag og nokkrir skólafé­
lagar voru úti við. Vildu sumir fá að
taka í ýtuna. Það var sjálfsagt. Einn
þeirra fór upp í vélina og er ég hafði
sagt honum eitthvað til tók hann
sköf u. Rétt áður en vélin kom að
bensín dælunni gerðist þetta minnis­
stæða atvik. Lítil hagamús stökk upp
á fyllinguna framan við tönnina.
Þett a sá ýtustjóri líklega manna fyrst­
ur, því við áhorfendur heyrðum þetta
líka skaðræðisöskur og stjóri kemur
tvöfaldur út um dyrnar, án þess að
stöðva vélina, hendist upp á tannar­
tjakkinn og upp á þak. Allir viðstadd­
ir urðu felmtri slegnir því rétt í þann
mund að stjóri komst á þakið, rakst
hægra tannarhornið í steinstólpann,
sem bensíndælan stóð á, og við það
snerist ýtan út á hlið og hélt bara
áfram að snúa beltunum eins og
ekkert hefði í skorist. Jæja, þarna
damlaði Rauðka og tuddaðist við
dæluna, þangað til að ég áttaði mig á
hvað gerst hafði og stökk til og sló
kúplingsstöngina fram. Flestir okkar
höfðu þá séð músina forða sér á
harðahlaupum eftir snjónum. Mátti
ekki á milli sjá hvort var óttaslegnara,
músin eða stjórinn. Ekki varð þó tjón
af þessu óvænta en skemmtilega at­
viki, hvorki á ýtunni né dælunni. Að
snjómokstrinum loknum var ýtunni
lagt á hlaðinu suður við hesthús og
stóð hún þar þegar ég hélt að prófum
loknum suður í Gnúpverjahrepp til
að vinna á TD­9 vél, sem Ræktunar­
félag Gnúpverja átti og var þar í um­
ferðarvinnu fram á sumar.
Ástand Hólaýtunnar var svo sem
ágætt, gangviss en farin að slitna
nokkuð. M.a. var annað framhjólið
orðið nokkuð slitið og svo var hún
rangskreið, dálítið vinstri sinnuð. Það
stafaði að mestu af því að beltastrekkj­
arinn var forskrúfaður, þannig að ekki
var auðvelt að stilla strekkinguna því
boltinn skrapp yfir á gengjunum.
[25]
Þarna kallar Ólafur ýtuna Rauðku, en
það nefndi Kristján Karlsson skóla­
stjóri hana stundum.
192