Skagfirðingabók - 01.01.2011, Blaðsíða 190

SKAGFIRÐINGABÓK
Við fluttum vélina að Stekkjarbóli í
Unadal 21. júlí, höfðum byrjað dag­
inn í Enni en einnig unnið í Hólkoti,
hjá Hjálmari Sigmarssyni og á Á en
þar bjó þá Lilja Jóhannsdóttir. Þaðan
vorum við á leið að Stekkjarbóli síðla
dags. Þar bjó þá Sigurbjörn Sigmars­
son. Ég átti frívakt og gekk á eftir ýt­
unni en Guðmann keyrði. Þegar kom á
móana neðan við Stekkjarból sótti svo
á mig svefn að ég lagði mig á milli
þúfna og svaf seinni hluta vakt arinnar
eða fram undir kvöldmat. Veður var
stillt og gott og sæmilegur hiti svo að
ég svaf vel þarna í móun um.
Við unnum 3. ágúst á Miklabæ hjá
Ólafi Gunnarssyni, og um kvöldið í
Stóragerði hjá Þórði Eyjólfssyni. Næst
áttum við að vinna í Neðra­Ási og
ætl uðum með vélina þangað um nótt­
ina. Hlýtt var í veðri og dráttur í
Kolku, en yfir hana þurftum við að
fara því ekki komumst við yfir brúna
hjá Sleitustöðum, sem var of mjó fyrir
vélina. Þar sem við vorum báðir
ókunn ir staðháttum varð að ráði að við
vöktum Þorvald G. Óskarsson á
Sleitu stöðum, sem vísaði okkur á vað á
ánni milli Hlíðarenda og Sleitustaða.
Ég átti vakt og keyrði því vélina.
Þegar við komum að ánni var hún
ekki árennileg. Þarna braust hún fram
kolmórauð með boðaföllum. Við tók­
um því viftureimina af og lögðum svo
á djúpið. Guðmann kom sér fyrir á
vél arhlífinni ofan á vatnskassanum. Á
fyrstu metrunum fann ég að botninn
var stórgrýttur og setti því tönnina
niður til að hreinsa grjótið frá vélinni.
Við þetta kom nokkur hreyfing á
framhluta vélarinnar, upp og niður og
fylgdi Guðmann að sjálfsögðu með.
Þegar út í miðja á var komið fór að
renna inn á gólf ýtunnar og Kolka far­
in að gæla mjög við fætur Guðmanns,
þegar tönninni var minna haldið að
botni. Man ég enn augnatillit það sem
Guðmann sendi mér, þegar Kolka
strauk fætur hans og ekki var útséð
um endi ferðarinnar. En ekki tók betra
við þegar yfir ána kom, því malarbakk­
inn vestan við ána var svo brattur að
hann var ófær án vegagerðar.Við höfð­
um greinilega misskilið Þorvald og
farið aðeins ofan við vaðið. Það var því
ekki annað að gera en fara til baka og
yfir ána neðar, þar sem leiðin var greið.
Allt fór vel og við komumst heilir á
húfi upp á Tung una og ókum glaðir
að Neðra­Ási, þar sem Garðar Björns­
son tók á móti okk ur snemma morg­
uns 4. ágúst.
Tvo dagparta, 25. og 26. október,
unnum við hjá Jóhannesi Guð­
mundssyni í Ytra­Vallholti. Hann var
þá orðinn roskinn maður, fæddur 7.
september árið 1884 og því 71 árs,
þegar hér var komið sögu. Hann var
mjög eftirminnilegur maður, fylgdist
greinilega af miklum áhuga með þjóð­
lífinu og dró sínar ályktanir. Þegar ég,
sautján ára gamall unglingurinn kom
í mat, bauð hann mér fyrst til stofu.
Þar settist ég í sófa undir vesturvegg
en Jóhannes gekk um gólf og spurði
frétta af búskap bænda og fólki sem
hann þekkti. Hann var mjög snyrti­
legur og hafði góða viðveru. Þarna átt­
um við góða stund þar til kona hans,
Sigríður Ólafsdóttir frá Álftagerði,
kallaði á okkur í mat. Hún var mikil
myndarhúsmóðir og voru hin ágæt­
ust u svið á borðum. Verkefnið í Vall­
holti var að snyrta til í kringum húsið,
sem þá var nýlega byggt, og bylta
gömlu túni sunnan við það. Húsið er
190