Skagfirðingabók - 01.01.2011, Blaðsíða 93

NÁBÝLIÐ VIÐ HÉRAÐSVÖTN
Eylendinu, en þornuðu eða hurfu við
framræslu. Trúlega hefur eitthvað
fleira komið til sem olli hvarfi sjóbirt­
ings. Þetta er aðeins hugdetta mín, að
framræslan hafi verið nokkur orsaka­
valdur. Veiði á sjóbirtingi virðist þó
aðeins vera að glæðast allra síðustu
árin.
Eitt og annað
Ég er alinn upp á bökkum Héraðsvatn a
og hefi dvalið hér í hartnær 80 ár. Ég
tel mig því þekkja Vötnin allvel.
„Vötnin eru aldrei iðjulaus“, segir
Ind riði Einarsson. Það eru orð að
sönn u. Trúlega eru breytingar á
rennsl i Vatn anna tíðari hér norðantil á
Eylendinu en framfrá. Hér er um
hrein an sandbotn að ræða en sand­
urinn er ætíð á nokkurri hreyfingu.
Þegar kemur fram um Grundarstokk
og þar fram er orðin miklu meiri möl
í botni. Og þó straumur sé sterkari
framfrá hygg ég, að rennslisbreytingar
séu nokkru hæg ari. Ég hefi tekið eftir
því í gegn um árin, að ef einhver vöxt­
ur kom í kvísl arnar hér sitt hvoru
megin bæjar og stóð yfir nokkra sólar­
hringa, gátu breytingar orðið býsna
miklar og því meiri sem meira hækk­
aði í og stóð lengur yfir. Þar sem var
alldjúpt er byrj aði að hækka í var oft
orðið grunnt er vatn sjatnaði, jafnvel
komin eyri og öfugt, þar sem voru
grynningar fyrir, jafnvel eyri, þar gat
orðið alldjúpt, jafn vel hylur.
Ég minnist þess að einhverju sinni
reið ég eftir nokkuð hárri eyri norður
af austari Hrúteyjunni og allt í einu
hvarf hesturinn næstum því í sandinn.
Haus og háls voru að vísu uppúr, svo
og lend in niður undir taglhvarf. Það
vatnaði meira að segja yfir bakið. Eftir
ör skamma stund var eins og sandurinn
Íbúðarhúsið gamla í Eyhildarholti, byggt 1898 eftir húsbruna, rifið 1957. Einkaeign.
93