Skagfirðingabók - 01.01.2011, Síða 159

ÆSKUMINNINGAR FRÁ SAUÐÁRKRÓKI
Jónsson formann, enda var þetta
sexæringur hans kominn með vél. …
Það var gott veður, og allir voru
mætt ir og höfðu búið um sig hver á
sínum stað, tilbúnir að hefja beiting­
una. Formaðurinn var að brjóta sund­
ur frosna síld og í þann veginn að
hefj a skurð á beitunni, en það var
verk formannsins á þessum árum.
Snarast þá ekki inn úr dyrunum
Helg i bróðir hans heldur gustmikill
og bregður fyrir sig sjó manna­
orðbragði: „Skammastu með síldina
strax í frystihúsið aftur, helvítis bölv­
aður asninn þinn!“ – „Hvað er þetta
maður, það er besta veður – blíða!“
svarar Siggi. En svo var Helgi vond­
ur, að það lá við að hann legði hendur
á hann og aftraði, að hann skæri
nokkr a síld. Þetta hefur verið upp úr
klukkan átta um kvöldið, því að
Helg i kom frá því að hlusta á veður­
skeyti útvarpsins, og ekki hefur hon­
u m líkað þau, en ekki man ég lengur
spána. En ekkert varð úr beitingu í
þetta skipti.
Þótt veðurútlitið fyrir nóttina væri
ekki slæmt þá sagði Helgi honum að
það myndi gera kolvitlaust veður dag­
inn eftir og gekk það eftir. Fórust þá
margir bátar hér við land, þar á meðal
tveir bátar frá Sauðárkróki, Aldan og
Njörður, og með þeim sjö menn. Einn
maður varð úti milli Sauðárkróks og
Fagraness, Helgi Gunnarsson bóndi á
Fagranesi. Þetta var mikil blóðtaka
fyrir lítið samfélag.
Þegar þeir Siggi og Helgi voru
komnir á miðjan aldur reri gjarnan
með þeim Aðalsteinn Jónsson, Steini
putt, Steini putti holl eða Steini með
hattinn eins og hann hét í daglegu
máli manna. Hann leigði herbergi í
Salnum og var þar einnig í fæði. Steini
var hnellinn maður og hraustur vel.
Hann var fremur feitlaginn og gekk
ávallt með brúnan barðastóran hatt
sem brot voru í og bretti niður að
fram an, geðprýðismaður og þótti gott
í staupinu. Hann var yfirleitt í
nankins fötum og þykkri peysu. Þá
gekk hann oftast í bússum sem hann
bretti niður.
Það var spaugileg sjón að sjá þegar
Salsbræður og Steini fóru úr mat í há­
deginu heimanað frá sér og gengu
niður í beitningaskúrinn sem var
niður á malarkambinum. Siggi gekk
ævinlega fyrstur, kappsamur með der­
húfuna í hægri hendi, síðan kom
Steini, glaðlegur og glettinn á svip, en
síðastur gekk svo Helgi og hafði allt á
hornum sér, tvinnaði blótsyrðin í sí­
bylju alla gönguna niður í skúrinn.
Fólk sem mætti þeim var hálfsmeykt
vegna orðbragðsins. Helgi var prýði­
lega vel gefinn maður en sérvitur með
afbrigðum. Hann var afar veðurglögg­
ur eins og áður sagði, fremur stór vext i
en lotinn í baki. Hann var dökkhærður
á yngri árum en gránaði með aldrin­
um; var með miklar og mjög loðnar
augabrúnir, svarblár í framan og aug­
un blóðhlaupin. Varirnar voru afar
þykk ar og svarbláar. Ég hygg að á
yngr i árum hafi hann verið myndar­
maður, en erfiði og kuldi sett mark
sitt á hann þegar á ævina leið.
Þegar faðir Steina lést fór hann til
Valgarðs Björnssonar, Valla Bjössa
Skúl, en hann var þá yfirleitt fenginn
til að aka með líkkistu upp í kirkju­
garð eftir jarðarför frá Sauðárkróks­
kirkju. Þegar Valli kemur til dyra
hall ar Steini sér upp að dyrastafnum
159