Tímarit Máls og menningar - 01.06.2010, Side 7

D r a u g u r G r o u p
TMM 2010 · 2 7
5.
Í öðrum atriðum var hún hinsvegar röng. Í henni birtist barnaleg trú á
unga viðskiptamenn. Að Björgólfur Thor og Jón Ásgeir þyrftu að fá að
blómstra. Að landvinningar þeirra gætu orðið þjóðinni til tekna. „Bestu
viðskiptasynir Íslands“. Mikil var trú mín. Ég hef það mér eitt til máls-
bóta að þarna var árið 2002. Bjöggi Thor var enn ekki búinn að opna
pakkann frá DO og fyrstu útrásarsamningar enn ekki komnir á blað.
Reyndar hafði Davíð tekist að eyðileggja þann fyrsta, við Arcadia, með
innrás lögreglu sinnar í Baug.
Þess vegna má halda því fram að þarna hafi Davíð einmitt haft rétt fyrir
sér; hann reyndi að kæfa útrásina í fæðingu. Á móti kemur: Hefði hann
gefið sér meiri tíma í pólitík og minni í persónur hefði hann getað komið
almennum og regluverkandi böndum á banka og fyrirtæki. Hefði for-
sætisráðherra ekki verið beinn þátttakandi í viðskiptastríði, hnjáforugur
á vellinum miðjum, hefði honum ef til vill auðnast meiri yfirsýn: Í stað
þess að einblína á nokkra leikmenn og reyna að bregða fyrir þá fæti hefði
hann getað hugað að heildarmyndinni og beitt sér gegn því hömluleysi
sem síðar fór úr böndunum. Davíð gleymdi sér í leiknum, gleymdi að
hann var kosinn til að stýra landi. Svo gripið sé til fótboltamáls átti hann
að vera formaður KSÍ en ekki fyrirliði stærsta félagsliðsins.
Efttirmálar Baugsmála urðu því sorglegir á allan hátt. Málatilbún-
aður inn reyndist ófullburða. Baugsmenn sluppu nánast óflekkaðir.
Töldu sig sakhreinsaða og urðu þá fyrst þjóðhættulegir. En þá hafði
Davíð tapað aðstöðu til að stöðva þá. Hafði talað frá sér hlutleysi,
virðingu og traust. Sem Seðlabankastjóri gat hann ekki hamið banka
þeirra án þess að allt yrði vitlaust, heldur varð hann að bíða þar til sá
lyppaðist niður lánabólginn. Vítahringur vantrausts varð þjóðinni dýr.
6.
Auðvitað var okkur ljóst að helmingaskiptaflokkarnir voru viðskipta-
blokkir í eðli sínu. Saga íslenskra stjórnmála á tuttugustu öld gæti heitið
„Hundrað ára meinsemd“. En undir lokin gerðist það þó að Sjálfstæðis-
flokkurinn hætti endanlega í pólitík og sneri sér alfarið að viðskiptum.
Allt í einu var höfuðandstæðingur hans ekki einn af vinstriflokkunum
heldur verslunarkeðja. Snarundarlegt ástand.
Sömu leið fór Framsókn. Fram að þessu hafði verkaskipting þar verið
skýr: SÍSmenn sáu um fyrirtækin en þingmenn um lagaumhverfið.
En nú var veldið fallið og mörkin urðu óljós. Formaður flokksins var