Tímarit Máls og menningar - 01.06.2010, Síða 8

H a l l g r í m u r H e l g a s o n
8 TMM 2010 · 2
ekki bara höfundur kvótakerfisins heldur kvótakóngur sjálfur. Finnur
flokksins fékk ekki bara að vera Seðlabankastjóri heldur líka gefins
ríkisbanka. Allt í einu var stjórnmálamaður orðinn milljarðamæringur,
í krafti flokks síns. Snargalið ástand. Jafnvel maður sem var að byrja í
pólitík hóf þann leik með nokkur hundruð milljónir í vasanum. Gamli
bændaflokkurinn var orðinn fjárglæfraflokkur.
7.
Því var ekki skrýtið þótt formenn hinna flokkanna ættu í vandræðum
með að fóta sig á þessum hála velli. Þau Steingrímur J. og Ingibjörg
Sólrún reyndu enn að stunda stjórnmál upp á gamla mátann. Sú síðar-
nefnda hélt ræðu í Borgarnesi í janúar 2006 og talaði til skynseminnar,
mælti með almennum reglum og heilbrigðu samkeppnisumhverfi.
Ræddi um pólitík, ekki persónur. En menn sem voru hættir í pólitík og
komnir á kaf í persónustríð skildu ekki orð hennar. Þeir stóðu langt inni
í teig og heimtuðu víti á andstæðinginn. Höfðu þarafleiðandi hvorki
tíma né aðstöðu til að huga að almennum reglum leiksins. Fyrir þeim
talaði „þessi kona“ aðeins fyrir hitt liðið, Baugsliðið. Flokkur hennar
hlaut að vera fjármagnaður af fyrirtækinu. Í raun var hann ekkert
annað en „dótturfyrirtæki auðhrings“!
Stjórnmálin voru komin á bulluplanið.
Hvernig í ósköpunum var hægt að stunda póltíska umræðu í þessu
andrúmslofti? Hvernig í ósköpunum var hægt að halda haus á þessum
árum? Hvað áttum við sem í stúkunni sátum að gera? Sitja þegjandi og
fylgjast með forsætisráðherranum og flokki hans atast með fautaskap
inni á vellinum gegn liði, sem á endanum reyndist engu skárra en hann
sjálfur, eða reyna benda á það sem allir sáu og kjósa það sem flestir
þráðu: Sanngjarnar reglur sem allir yrðu að fylgja og stjórnmál sem
fjölluðu um þjóðfélagið en ekki einstök hlutafélög.
Það er óendanlega sorglegt að manneskja sem hafði átt farsælar stundir
í pólitík, sem sögulegur borgarstjóri í níu af tólf ára löngum merihluta
vinstrimanna, skuli hafa mátt enda ferilinn í slagtogi við viðskiptastríðs-
menn. Kosningaúrslit neyddu hana í faðm Geirs Haarde, hins bangsalega
bestaskinns sem engum gat líkað illa við, en reyndist þó á endanum einn
hættulegasti stjórnmálamaður Íslandssögunnar. Við trúðum því mörg
hver með Sollu og Samfó að undir Geir væri Sjálfstæðisflokkurinn betri
flokkur, sanngjarnari, stjórntækari. Við eigum því seint eftir að fyrirgefa
Samfylkingarforkólfum að hafa viðhaldið vitleysunni, að hafa framlengt
valdatíð Davíðs Oddssonar um tæp tvö ár.