Tímarit Máls og menningar - 01.06.2010, Síða 9

D r a u g u r G r o u p
TMM 2010 · 2 9
Á mánudagsmorgni eftir „Glitnishelgi“, fyrsta degi í hruni, vökn-
uðum við vondan draum: Við höfðum sofnað í lýðræðisríki en vaknað
í konungsríki: Allt í einu sáum við hver það var sem enn réð í landinu
okkar. Nú 20 mánuðum síðar, í skýru skýrsluljósi, sjáum við hinsvegar
að svo hafði gengið lengi. Við höfðum búið í konungsríki langa hríð. Og
það í boði flokksins sem við kusum. Ófyrirgefanlegt! Okkur grunaði
kannski að karl hefði tak á Geir, en Ingibjörg Sólrún hlaut að sjá og
vita hve hreðjalegt það var. Hennar ábyrgð er að hafa treyst manni sem
engan hafði að geyma og var þó verri en enginn. Og sannaðist hér hið
fornkveðna að vondur er konungur harðráður en verri tvílráður. Og hér
var mikið um „tvil“ – með norskum hreim.
Sjálfstæðisflokkurinn hafði áður gefið okkur tvo verstu forsætis-
ráðherra sögunnar, þá Geir og Gunnar, en gerði það nú aftur, með Geir
og Davíð.
Sá síðastnefndi endaði sem einhverskonar norrænn Neró; maður
sem naut sín best þá allt var að hrynja í kringum hann, óvinir allir að
steypast á hausinn og bankar þeirra að brenna. Þá skipti hvert orð máli,
og þá var svo gaman að öskra á fólk, fara með vísur, fitla við valdarán og
vakna söngþunnur í morgunsárið til að velta sér beint úr rúmi í útvarpið
með risalán frá Rússum.
8.
Sjálfur hafði ég séð glitta í hinn fræga æðisaugnaglampa á fundi okkar
haustið 2002. Eftir að hafa hlustað langa stund á persónuregister forsætis-
ráðherra hvarflaði hugurinn óvart út um gluggann. Eins og oft vill verða
þegar maður hittir fólk sem er mikið niðri fyrir róast maður við rausið og
hallast aftur í sæti. Ég vildi þó fyrir alla muni ekki sofna inni hjá forsætis-
ráðherra og leiddi hugann að því að fyrir utan gluggann, þessa þunnu
rúðu, var þjóðfélag á þeysireið. Menn á leið í bankann og börn í strætó,
konur á fund. Allir á fullu að reyna sitt besta á meðan toppurinn sjálfur
eyddi deginum í að leiðrétta blaðagreinar við ábyrgðarlausa rithöfunda.
Hefur þessi maður ekkert að gera? hugsaði ég. Leiðist honum í vinnunni?
Leiðinlegt samt að hann hafi enga skemmtun af mér. Ég sem er að sofna.
En allt í einu heyrði ég í gegnum hugsanakófið að hann nefndi ríkislög-
reglustjóra á nafn. Til að forða mér úr blundhættu sagði ég:
„Það trúir bara enginn að sá maður vinni faglega. Því miður. Það vita
allir að hann er bara hundur í þínu bandi. Flokksráðinn.“
Hárvaxni maðurinn í stólnum gegnt mér glennti upp augun og lét
reiði herða rödd: