Tímarit Máls og menningar - 01.06.2010, Qupperneq 71

M ý b i t
TMM 2010 · 2 71
að hugsa um það. Í hvert skipti sem hann renndi augunum að þessum
smáu gægjugötum út í heiminn hugsaði hann um það. 1973. Kannski
1975. Olíukrísa. Fólk hugsaði bara um að spara sér dýran efnivið eins og
til dæmis gler. Það gerði hann brjálaðan.
Apríl
Hann var veikur. Þau sendu hann heim. Hann var lagður inn á ný.
Fárveikur. Ný lyf. Heim. Sæta opnaði með lykli og sýslaði einhvers staðar
í nálægð við hann. Svöl hönd hennar á heitri húð. Aftur inn á deild. Fleiri
prufur, vefjasýni, blóðprufur, þvagprufur. Gröfturinn vall út um eyrun
á honum, augu hans og nef lokuðust, samanklístruð af grænu slími,
honum var stöðugt flökurt, fékk líka niðurgang, síðan blóðugan niður-
gang. Hann lá og horfði á glæra slönguna sem dældi súlfablöndunni út
í æðar hans í dropatali þrisvar á dag í gegnum brunn á handarbakinu.
Frændi hans hringdi og óskaði eftir að fá að tala við yfirlækninn, þetta
gat ekki staðist, það hlaut að vera eitthvað sem þeir gátu gert. Svo var
ekki. „Ja, þannig er það víst,“ sagði Charlotta, „við verðum að biðja og
vona að þér batni.“ Hann hafði hvorki orku til að biðja né vona. Hann
fór smám saman að skynja sjálfan sig sem kjötflykki sem var að leysast
upp. En líka: Þetta getur ekki verið. Afneitun. Árásargirni. Svo gáfu
taugarnar sig, andnauð. Lyfjagjöfinni var breytt. Og enn á ný. Sýkingin
breiddist út. Hann var fluttur á einkastofu. Hann fékk óráð. Pede kom í
heimsókn og fékk hláturskast sem var ekki af þessum heimi. Þegar hann
sá hvernig hann leit út. Og hann hló honum til samlætis, af bestu getu,
næstum þakklátur bróður sínum fyrir hláturinn, hann var svo eðlilegur,
djöfull er að sjá þig maður, þú lítur út eins og skítur! En það átti eftir að
versna. Hratt. Engin orka til að setjast upp, hringja bjöllunni, klóra sér í
löppinni, halda á vatnsglasi.
Læknirinn endurtók: „Því miður er um fjölónæmar bakteríur að
ræða.“ Og hann settist á rúmið: „Við höfum ákveðið að flytja þig yfir
á Ríkisspítalann. Ég er búinn að tala við þá, þeir taka við þér strax í
kvöld.“ Læknirinn beygði sig niður að honum og sagði í trúnaði: „Ég
neyðist til að segja það hreint út. Við getum aðeins vonað það besta.“
Júní
Sumar. Er það ekki? Hann reynir að lyfta hendinni til að heilsa. Charlotta
brosir en Charlotta veit ekki hvað hún getur gert til að hughreysta hann.
Hún hringir í mömmu þeirra, en það er það síðasta sem hann þarf á að