Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1951, Blaðsíða 204

1951
— 202
þeirra, svo að þetta virðist ekki vera
framhald af þeim né standa í sam-
bandi við það, að þau séu að hefjast
á ný.“
„Meginatriðin í þessari sjúkdóms-
mynd eru tilfinningin um hugsana-
tómleika og jafnframt ónotalegt erfiði
við andlega áreynslu, minnistruflun
aðallega á endurminningaforðanum,
ónotavitund um stærri eða minni
minnisgloppur, og um annarleik ein-
livers þess, sem maður veit, að maður
hefur lifað, og loks ónotakennd frá
höfði og heila, samband af því að finn-
ast maður vera „tómur i höfðinu“ og
„þungur í höfðinu“ . . . „Þrátt fyrir
þetta, er hegðun mannsins og starf-
semi yfirleitt nærri því eins góð og
áður, en hann finnur, að það kostar
hann óþægilega áreynslu". Þeir taka
fram, að þetta sé óskylt því, sem sumir
kalla „syndrome d’anéantisement“,
tortímingarmyndina, sem kemur, þeg-
ar rafrotin eru framkvæmd æ ofan i
æ og framkalla þá „djúpstætt rugl eða
algera stöðnun og andlega auðn“.
„Fjölda lækna hefur á liinn furðu-
Iegasta hátt sézt yfir („scotomisés avec
une aisance étonnante“) þessi and-
legu slys, hin eiginlegustu meiri hátt-
ar slys við rafrotsmeðferðina.“ Þau
koma jafnvel frekar fyrir, þegar sjúk-
lingar hafa verið svæfðir á undan rot-
inu. 011 hin slysin eru miklu sjaldgæfari,
svo og það, að menn deyi af rafroti.
Flestir telja, að ekki eigi að beita
rafroti við sjúklinga með (1) létta
geðkvilla, (2) maní, (3) geðkvilla,
sem fylgja eða orsakast af ákveðn-
um likamlegum sjúkdómum, og (4)
ekki við þunglyndissjúklinga, sem til
greina gætu komið, ef þeir eru jafn-
framt haldnir þungum líkamlegum
sjúkdómum. En Deshaies, sem er einn
ákafasti áhangandi rafrotanna, bendir
á í langri grein í desemberhefti Ann.
Med.-Psychol. 1950, að yfirleitt fari
„kontraindikationir" mest eftir skap-
gerð læknanna, hvaða áhættur þeir
telji rétt að bjóða sjúklingunum.
Einu verulegu áhætturnar, sem hann
leggur upp úr, eru hinar andlegu,
„sem menn venjulega ekki gera“ —
aðallega af þvi að menn ekki (gefa
sér tíma til að) veita þeim athygli.
Rafrotið er svo auðvelt i meðförum,
að auðvelt er að misnota það. „Þegar
maður sér því beitt við alla sjúklinga,
þegar er þeir koma á sjúkrahús, eða
daginn eftir, þá er réttmætt að spyrja,
hvort hér sé um ge'&lækningar að
ræða eða um einfalda mekaniska (og
oft gróðavænlega) sláturhúsatækni“
(bls. 617).
Bernard Wortis (New York) skrifar
í yfirliti yfir framfarir í geðveiki-
fræði 1951 í Am. Journ. Psych. Ass.,
janúar 1952, „... almost all patients
find electroshock treatment unpleas-
ant, and many find it terrifying ...“
Viðvíkjandi notkun þess skrifar hann
(bls. 520) „... unfortunately the
variety of clinical impressions, statisti-
cal and diagnostic criteria, variations
in technique and short-comings in
follow-up make clinical judgements
more difficult than they need be“.
í raun og veru vita menn ekki,
hvað gerist við rafrot.
Aðferðin er algerlega „empirisk“,
byrjað á henni án teljandi undirbún-
ingsrannsókna. Deilt er um, hvort það
sé rafmagnið sem slikt eða kramp-
arnir, sem séu aðalatriðið. Flestir
hafa til skamms tíina hallazt að hinu
síðara. Stubbe-Teglbjærg, yfirlæknir
á flogaveikisstofnuninni Filadelfíu í
Danmörku, tekur fram í umræðum í
Dansk Psykiatrisk Selskab, 18. desem-
ber 1950: „Það þarf enn einu sinni
að undirstrika það, að krampana ber
að forðast við rotmeðferð, ekki hvað
sízt vegna mögulegra síðari afleið-
inga, heilaskemmdanna, hvernig' sem á
þeim kann að standa.“ Cerletti, höf-
undur rafrotanna, heldur þvi fram,
að rafrot án krampa sé vitleysa og
Sakel, höfundur insúlinmeðferðarinn-
ar, að þeir séu hættulegir og að þá
beri að forðast.
Flestir (allir?) virðast telja, að
a. m. k. og e. t. v. fyrst og fremst sé
um súrefnisskort, heila-anoxi, að
ræða. Áhrif af súrefnisskorti hafa
inikið verið rannsökuð í sambandi
við hengingar, kyrkingar i tilrauna-
skyni, i svæfingarfræði og fluglæknis-
fræði, við heilahristing og rafrot.