Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1951, Qupperneq 210

1951
— 208
og 1935, en meðaldvalartimi þeirra skrifazt hafa læknaðir, var sem hér
manío-depressívu sjúklinga, sem út- segir:
Dvalartími: 0 —1 mán. 1- —6 mán. 6 —12 mán. 1—3 ár 3 ár og lengur Óþekkt
Karlar 1935: 6% 50% 22% 14% 6% 2%
1951: 17% 42% 15% 13% 10% 0,5%
Konur 1935: 3% 48% 24,5% 15% 7% 1%
1951: 8% 42% 22,5% 19% 7% 2%
Eða, ef karlar og
konur eru tekin
saman: 1935: 4,5% 49% 23,3% 14,5% 6,5% 1,5%
1951: 12,5% 42% 19% 16% 8,5% 1,5%
Með öðrum orðum: Þegar karlar og
konur eru tekin saman, verður mun-
urinn hvergi meiri en sem svarað
gæti árssveiflunum (útreikningur á
tölunum 1950 sýnir t. d. 6% mun (eða
48.5% alls) samanborið við 1951 í
1—6 mánaða dálkinum hjá konum).
í allra bezta tilfelli gæti þó sýnzt vera
um það að ræða, að 0—1 mánaðar
hlutfallstalan hefði nokkuð hækkað
Dvalartími: 0—1 mán. 1—6 mán.
Svíþjóð 1951: 12,5% 42%
Kleppur ’33—’52: 21% 36%
1951 „á kostnað“ talnanna i 1—6 mán-
aða dálkinum, m. ö. o. að i 10% af
tilfellunum hefði veikindatíminn stytzt
lítið eitt.
Ég hef til fróðleiks gert samanburð
á dvalartíma allra melankolisjúklinga,
sem farið hafa af Kleppi á árunum
1933—1952, og lítur hann þannig út
(karlar og konur saman):
6—12 mán. 1—3 ár 3 ár og lengur Óþekkt
19% 16% 8,5% 1,5%
23% 17% 2,5%
Rannsóknin frá Edínborg tekur að-
eins til þunglyndissjúklinga (depres-
sive states), alls 923 einstaklinga, sem
komið hafa 1611 sinnum á geðspitala.
Þeim er skipt í 3 flokka, hinn fyrsti
frá 1900—1930 (þ. e. áður en rafrotin
komu til þar); annar frá 1940—1948
án þess að hafa fengið rafrot; þriðji
flokkurinn eru sjúklingar frá árunum
1940—1948, sem fengu rafrot. — Nið-
urstöðurnar eru í stuttu máli, að raf-
rotin hafa hvorki bætt batahlutfallið
né stytt spitalavistina; aftur á móti
hætti þeim sjúklingum, sem þau fengu,
meira til þess að veikjast aftur (innan
6—12 mánaða), og er það samhljóða
reynslu frá ýmsum öðrum stöðum.
(í allmikilli yfirlitsrannsókn og við
eftirgrennslan, sem birt liefur verið
£rá St. Elisabeths Hospital i Washing-
ton D.C., sýndust rafrotaðir sjúklingar
dveljast skemur á spítala, en veikjast
það fljótt og mikið aftur, að á 5 árum
varð samanlögð spítalavist þeirra
lengri en hinna, sem ekki voru rot-
aðir.) Þrátt fyrir það þótt tölulega
yrði ekki sannað, að rafrotin kæmu
að gagni, telur Karagulla samt, að
„clinical observation testifying to its
value, cannot be disregarded", svo
að það virðist varla vera hægt að
gruna hana um að vilja ekki reyna að
finna tölulegar sannanir fyrir gagni
þeirra.
Merkur læknir, Eliot Slater, hefur í
J. M. Sci., júlí 1951, bls. 567, gert at-
hugasemd við greinina, og telur hann,
að niðurstöður Karagulla séu ekki
réttar. En gagnrýni hans er þannig,
að ekki verður t. d. séð, að hann hafi
lesið athugasemdir höfundarins við-
víkjandi töflum i greininni, eins og
t. d. það, að hann strax grípur það,
að miklu færri hafa dáið af rafrotuðu
sjúklingunum en hinum, en gætir þess
ekki, að til rafrotsaðgerðar voru að-
eins valdir þeir sjúklingar, sem ekki
virtust líkamlega lasburða. Þeir lentu
allir í hinum flokknum. Hann tekur
og ekki með i reikninginn, að 5 af
rafrotuðu sjúklingunum fyrirfóru sér
innan Vst árs eftir brottför af spítal-
anum, en enginn af hinum.
Hann telur, að tvær töflur Karagulla