Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1951, Qupperneq 227

225 —
1951
í nýtt hús, og var innréttingu þess ekki að fullu lokið, er maðurinn
dó. Virðist kærð hafa átt erfitt með að ljúka húsinu vegna fjárhags-
örðugleika.
Kærð leigði í október 1951 hluta af húseign sinni manni að nafni
... ásamt fjölskyldu hans. í febrúar 1952 bað kærð um útburð á
þessum leigjanda sínum vegna vanskila, en fyrir fógetarétti kvaðst
leigjandinn hafa greitt ársleigu fyrirfram. Fógetaréttur synjaði um
útburð, en leigjandinn kærði framferði kærðrar fyrir sakadómara,
og kom það mál fyrst fyrir sakadóm í júlí 1952 og er ekki lokið enn.
Hinn 25. september 1952 gaf ... læknir, sérfræðingur í tauga- og
geðsjúkdómum í Reykjavík, vottorð, (nefnt dskj. nr. 2 hér á eftir)
á þá leið, að kærð hafi orðið geðveik um tíma árið 1949 og síðan hafi
borið á einkennilegu hátterni hjá henni. Barnaverndarnefnd hafi orðið
að hafa eftirlit með börnunum vegna vanrækslu hennar á heimilinu.
Áberandi sjúkleg framkoma hennar, t. d. ósannsögli í viðskiptum,
bendi ótvírætt á, að hún sé ósjálfráð gerða sinna.
Á grundvelli þessa vottorðs var kærð svipt lögræði, en eigi sést á
málsskjölunum, hvenær það var gert. Var bróðir hennar þá skipaður
fjárhaldsmaður hennar, en bróðir manns hennar fjárhaldsmaður
barnanna.
Hinn 21. desember 1952 kom kærð á heimili J. bróður síns hér í
bænum og hitti þar P. bróður sinn, sem er fjárhaldsmaður hennar,
og mun hún hafa ætlað að fá hjá honum peninga, en elcki fengið.
Fór hún þá við svo búið, en kom aftur nokkru seinna sama dag.
Þá voru bræðurnir farnir, og hitti hún mágkonu sina heima. Er kærð
var farin, tók mágkonan eftir þvi, að kærð hafði haft á brott með
sér ýmsa skrautmuni úr einni stofunni. Atferli þetta var kært til
sakadómara, og fundust munirnir hjá kærðri.
Hinn 22. desember 1952 var áður nefndur sérfræðingur í tauga- og
geðsjúkdómum, ..., læknir, kvaddur fyrir sakadóm, og er vætti hans
á þessa leið:
„Vitnið segist hafa reynt að tala við E., en hún neitar að tala við
vitnið, segist hafa fengið meira en nóg af vitninu o. s. frv. Eftir þeim
upplýsingum, sem fengizt hafa, hefur E. verið óróleg og slegið um
sig, t. d. með broddstaf í gær. Vitninu virðist geta verið hættulegt
að sleppa E. heim, þar sem börn eru fyrir, og ráðleggur vitnið því,
að liún sé lögð inn á geðveikrahælið á Kleppi til athugunar, þar sem
grunur liggur á því, að hún geti verið hættulega geðveik.“
Sama dag var úrskurðað, að rannsókn skyldi fram fara á geðheil-
brigði kærðrar. Rannsólcn þessa framkvæmdi dr. med. Helgi Tómas-
son, yfirlæknir geðveikrahælis rikisins að Kleppi. Læknisvottorð hans
er dags. 10. febrúar 1953, og er niðurstaða hans á þessa leið:
„Það er um að ræða 36 ára gamla ekkju eftir . . .fræðing, sem ekki
neytir áfengis, og tóbaks aðeins að nafninu til. — í æsku gekk á ýmsu
fyrir henni, foreldrar hennar skildu, hún var noltkuð með móður
sinni, en mest með öðru fólki. Sæmileg menntun. Giftist ung. All-
mikið var látið með hana, hún þótti glæsileg, fjörug og skemmtileg.
Maður hennar varð bráðkvaddur án undangengins sjúkdóms, á bezta
aldri, frá 3 börnum. — Hagur hennar leyfði ekki, að hún bærist svo
29