Andvari - 01.01.2019, Qupperneq 113

112 SOFFÍA AUÐUR BIRGISDÓTTIR OG ÞÓRA SIGRÍÐUR INGÓLFSDÓTTIR ANDVARI
Hvað get ég gert fyrir yður, frú Eilífs?
Borgað mér, svaraði konan í blíðum rómi, næstum því ísmeygilegum. Ég er
komin til að rukka yður.
Rukka mig? Valþór rak auðheyrilega í rogastanz; Um hvað, kæra frú, um hvað?
Ég er að rukka fyrir manninn minn, sagði konan. Það hefur gleymzt að borga
honum öll kvæðin hans, þessa líka litlu dobíu sem þér hafið látið prenta í blaðinu
yðar [...] Svo á hann líka eftir að fá allar ritgerðirnar sínar borgaðar og þær eru þrjá-
tíu og fjórar [...] það eru þá sex þúsund og tvö hundruð krónur sem maðurinn minn
á að fá, en auðvitað ætti hann skilið að fá miklu meira fyrir svona gommu. [...].
Var maðurinn yðar samþykkur því að þér færuð til mín þeirra erinda að krefja
mig um sex þúsund og tvö hundruð króna ritlaun?
Hvað eigið þér við? Spurði konan og brýndi röddina lítið eitt. Haldið þér kannski
að ég sé að fara á bak við manninn minn?
Nei, kæra frú, vitaskuld hvarflar það ekki að mér. En – af hverju kom hann ekki
sjálfur?
Af því að hann á að hafa næði til að yrkja! Svaraði konan um hæl. Hann á ekki
að þurfa að standa í svona rukkiríi, þjóðfrægt skáldið og kominn á fínustu greinina
á þessum hérna fjárlögum!“ (Seiður og hélog, 193–194.)
Þegar Valþór neitar að borga er brosið á bak og burt, varir konunnar strengjast,
augun skjóta gneistum: „Þú skalt ekki halda, að þér getið kjaftað mig upp,
sagði hún hásum rómi. Ég ætla bara að láta yður vita að ég er enginn bjáni!“
(Seiður og hélog, 195). Frú Hanna strigsar öskureið út úr skrifstofu Valþórs:
„Þú skalt fá að borga, karl minn! Þú skalt fá að borga!“ (Seiður og hélog,
196). Þegar náðst hefur niðurstaða í málið og Páll er sendur til skáldsins með
greiðslu stendur frú Hanna í vegi fyrir honum og vill ekki að hann afhendi
skáldinu peningana: „Maðurinn minn er að yrkja,“ segir hún og hnykkir til
höfðinu „og mér dettur ekki í huga að láta ónáða hann, eins og allt er í pott-
inn búið“ (Seiður og hélog, 202). Páll fær þó að hitta Aron um síðir, eftir að
hafa beðið hans um stund í stofunni og virt undrandi fyrir sér vel valin mál-
verk sem prýddu veggina.
Þegar Páll hittir Aron í Hljómskálagarðinum kvartar skáldið undan fjár-
hagnum og segir við Pál:
Konan – ja hún gæti kannski séð um sig að nokkru leyti, sagði hann, hefði víst
ofboðlítið upp úr þessum púðum, sem hún væri einlægt að sauma og seldi jafn-
óðum. Og fleira kæmi vissulega til. Í hittiðfyrra hefði það allt í einu orðið deginum
ljósara, að hún væri gædd dulrænum gáfum, óvenjumiklum miðilshæfileikum og
að frumkvæði fyrrverandi menningarstjóra ríkisins hefðu þau hjónin verið að
undanförnu á fundum hingað og þangað, þar sem hann kvaðst hafa lesið eftir sig
ljóð og laust mál áður en konan féll í trans, hóf skyggnilýsingar sínar og svaraði
spurningum samkomugesta. Auðvitað hryti þó nokkuð af henni svo sem verðugt
væri fyrir annað eins álag og trans.“ (Drekar og smáfuglar, 340.)