Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2018, Blaðsíða 203

209
lengur sem minnti á þá ömmu mína sem heimtaði að ég sæti hjá
sér síðustu dagana. Ekkert nema kannski brosið sem vó þetta sér-
kennilega salt á milli kímni og kvikinsku.
− Vertu sæl, amma mín. Ég bið innilega að heilsa Anastasiu
Posokhovu. Og vakiði nú ekki allt of lengi fram eftir, hvíslaði ég
áður en ég lagðist á mottuna fyrir framan rúmið hennar og hlustaði
eftir tipli Þyrnirósar sem var svo lánsöm að eiga sér annað líf eftir
svefninn langa.
Það snjóaði mikið á Íslandi þessa nótt en veðrið var milt.
Hún hefði varla getað valið betra ferðaveður. En hún hafði ein-
mitt sagt við mig, ég var þá á áttunda árinu og allri leit að afa hafði
nýlega verið hætt, að það skipti hana máli að deyja í fallegu veðri.
Og svo bætti hún við:
−Veðrið hefur líka örugglega skipt miklu fyrir suma.
− Meinarðu afa?
− Ég veit ekki hvað ég meina. Hann afi þinn er og verður alltaf
hjá mér. Hitt er annað að mér er sama þótt það verði kalt nóttina
sem ég dey. Ég vil bara að veðrið verði stillt. Þú getur bókað að ég
dey að næturlagi vegna þess að konur einsog ég deyja ekki á dag-
inn. Mér er líka sama hvort snjóar eða rignir. Ég vil bara sjá veginn
almennilega. Og ég verð að biðja þig um að lofa mér því að hafa
meistarann hátt stilltan þegar ég legg af stað. Sál mín getur ekki
kvatt án hans.
− Hvað á ég að spila?
− Þú setur Þyrnirósu á þegar þú sérð að þetta er allt að byrja. Það
er fínt að leggja af stað rétt áður en Panoramakaflinn byrjar. Í þeim
kafla er virkilega sá guðdómur og það samhengi sem hefur alltaf
komið mér í reglulega gott ferðaskap.
− En ég verð kannski búin að gleyma þessu þegar þú deyrð.
− Þú verður hjá mér og þú munt muna það. (20–21)
Í upphafi var búist við því að textinn myndi orka öðruvísi á tónlistar-
mennina en hina. Sú varð raunin en munurinn sem var á milli hópanna
var meiri og ekki síst öðruvísi en búist var við. Menn í báðum hópum voru
einatt nokkuð sammála um hvaða tilfinningar væru ríkjandi í textanum.
Algengasta tilfinningin sem menn nefndu við lestur hans var sorg og þá
í bland við fegurð, það er að segja menn töldu að þrátt fyrir að lýsingar
væru sorglegar væru þær jafnframt fallegar, ljúfsárar eða fullar af angur-
SAMLÍðAN OG SÉRFRæðINGAR