Læknaneminn - 01.10.1995, Qupperneq 49

BÆPASS
ÖRSTUTT HUGLEIÐING UM KOSTI KRANSÆÐASTÍFLU
Flosi Ólafsson
Ég hef uppá síðkastið verið að hugsa
heilmiki um dauðann.
Þetta er líklega vegna þess að ég er að bíða
eftir því að fara í bæpass á Landspítalanum en
það er það kallað á læknamáli þegar maður er
opnaður að framan, pumpan tekin uppúr
kassanum og lappað uppá hana svona einsog á
verkstæði.
Svo er hún sett í aftur, tengd og lokað fyrir.
Tíminn leiðir síðan í ljós hvort maður drepst
af þessu eða rís alheill upp aftur einsog nýsleginn
túskildingur. Já ég er semsagt að bíða eftir að
fara í bæpass -hm!-
Mér var ungum kennt að ekki ætti að kippa
sér upp við það þó af væri fóturinn, fráleitt væri
að ganga haltur ef báðir fætur væru jafn langir og
að á banabeðnum væri aulafyndni og góðir
fímmaurabrandarar vei við hæfi.
Vera töff, einsog það er kallað í dag.
Sannleikurinn er raunar sá að mjúkir menn
hefðu, þegar ég var að vaxa úr grasi, verið
kallaðir veimiltítur og þótt óalandi og óferjandi,
enda var og er mín kynslóð mestanpart fífldjarfar
hetjur og ofurmenni sem flestir eru búnir að
ganga sér til húðar eða drepa sig af einskærri
karlmennsku.
Ég og mínir líkar eru semsagt karlmenni
-hm!-
Því að vera svona mikið karlmenni fylgir
dálítil kokhreysti sem gæti bent til þess að maður
væri talsverður kjarkmaður en sannleikurinn er
sá að ég er - einsog sagt var um þá sem misstu
nöfundur er hrossabóndi í Borgarfirði
móðinn í gamla daga - ég er alveg að skíta
hjartanu og það í orðsins fyllstu merkingu.
Og það útaf einu smá bæpassi.
Karlmennskan er nú ekki meiri en það.
Sem betur fer vill nú þannig til að eftir að ég
hætti að reykja og drekka hef ég tamið mér að að
líta á bjartari hliðatnar á lífinu og tilverunni
þegar að mér sverfur.
Þessvegna er það að ég sit um þessar mundir
dægrin löng á rúmstokknum, ræ í gráðið og
hugleiði hvað því fylgja margir kostir að vera
hjartasjúklingur, ég meina úr því maður þarf
endilega að vera með einhvern andskotann.
Kransinn er nefninlega ekki eins slæmur og
margur hyggur og ærin ástæða til að leiða hugann
að þvi hvað getur helst orðið til þess að gera
kransæðastíflu eftirsóknarverða.
Það fer ekki milli mála að kransinn veldur
jafnvel hugdjörfustu mönnum, einsog mér,
talsverðum kvíða.
Kvíði lýtur að vissu leyti sömu lögmálum og
sársauki. Allir vita hvað skeður þegar maður ineð
slæma tannpínu fær ennþá verra botnlangakast.
Tannpínan hverfur einsog dögg fyrir sólu
einfaldlega vegna þess að botnlangakastið er
sársaukafyllra.
Það er óhætt að ganga útfrá því sem vísu að
sárasti verkurinn sem hrjáir skrokkinn deyfi
annan sársauka.
Sama má segja um kvíðann. Þegar maður er
að fara í bæpass hættir maður að hafa áhuggjur
af ástandinu í Beirút í Líbanon, vegalagningu í
uppsveitum Borgarijarðar, örlögum Þjóðvaka og
kvennalistans, já maður hættir meira að segja að
liggja andvaka útaf þeim mikla harmleik sem
LÆKNANEMINN 2. tbl. 1995 48. árg.
39