Læknaneminn


Læknaneminn - 01.10.1995, Blaðsíða 142

Læknaneminn - 01.10.1995, Blaðsíða 142
ABSTRAKTAR THE PHARMACOKINETIC-PHARIVIACODYNAMIC INTERRELATIONSHIP OF DOXAPRAM AFTER CONTINLOUS INTRAVENOUS AND ORAL ADMINISTRATION. Sieurður Sverrir Stephensen'. Ruben M. Kleppestö2, Nico G. Hartwig2, John N. van den Anker2. ‘LHI, 2Department of Pediatrics, Erasmus University and the University Hospital / Sophia Children’s Hospital, Rotterdam, The Netherlands. Introduction: Apnoea is a problem frequently encountered in the neonatal intensive care unit. Doxapramhydrochloride is a respiratory stimulant that has proved useful as a second-line drug in the treatment of idiopathic apnoea of prematurity unresponsive to caffeine. A good correlation has been reported between dose and serum concentration when given I.V. and the efficacy of doxapram is directly related to its serum concentration. The ideal plasma therapeutic concentraions are thought to be at least 1.5 pg/mL and not exceeding 5.0 pg/mL to avoid adverse effects. An intravenous line is necessary if the infant is being treated with intravenous infusion of doxapram, but apart from being technically difficult to put in, a prolonged intravenous cannulation raises the risk of catheteral related septicemia. There is little information on the use of doxapram via oral route, but two reports show bioavailability of 50-60% in preterm infants. This mode of administration seems to be as effective in controlling apnoea as the intravenous route. Our purpose was to study the pharmacokinetic-pharmacodynamic interrelationship of doxapram after continuous intravenous and continuous oral administration. Materials and Methods: Ten preterm infants with gestational ages of less than 34 weeks, with apnoea of prematurity were studied. Apnoeic episodes were detected during continuous cardio-respiratory monitoring and were recorded by well-trained staff. A standard period of apnoea was not used, but apnoeic spells were defined as cessation of breathing with an associated bradycardia of <100 beats/min. Infants with more than 4 apnoeic episodes per 6 hours, despite receiving therapeutical doses of caffeine, were eligible in the study. They must have normal serum sodium, potassium, calcium and glucose values. Furthermore they were not allowed to have hepatic or renal dysfunction, signs of infection, anaemia or intracranial bleeding. The eligible infants were treated with a loading dose of doxapram (2.5 mg/kg/hour during 15 minutes), followed by a continuous infusion of 1 mg/kg/hour. After 24 hours the continuous intravenous administration of doxapram was changed to continuous oral administration of doxapram, using the same dose of 1 mg/kg/hour. This could only be instituted if at least 50% reduction in apnoea rate was seen during the I.V. doxapram treatment. The oral route was continued provided that there was no rise in apnoea rate to pre-treatment values. Blood samples were collected 24 hours after the start of both the intravenous and the oral route. The serum was separated and kept frozen at -20°C until the serum concentration of doxapram was determined with HPLC-assay. Clinical responses to the drug were closely monitored and also possible side-effects, such as gastric residuals, abdominal distension, elevated blood pressure, jitteriness, nausea and vomiting. Gastric pH-values were also determined to investigate whether changes in pH-values interfere with oral absorption of doxapram. Results: At this moment four patients have proved eligible in the study. The median gestational age was 26.64 weeks (range 24.71-28.00) and the median studyweight was 1258.0 grams (range 85-1385). Before the doxapram treatment the median apnoea rate per 6 hours was 9.5 (range 5-21). However, once doxapram treatment was started the median apnoea rate decreased to 1.75 (range 0.3-4.3) during I.V. infusion and to 1.25 during the following oral administration. The median plasma level of doxapram after 24 hours continuous I.V infusion was 1.72 pg/mL (range 0.99-4.80) and had decreased to 0.91 pg/mL (range 0.43-3.12) after 24 hours oral administration. This suggests a bioavailability of 53% after oral administration. Discussion: These results reveal that apnoea of prematurity can successfully be treated with continuous oral administration of doxapram, following a loading dose and 24 hours intravenous infusion. We observed that a median plasma level of only 0.91 pg/mL proved to be effective, which is considerably less than previously recommended. We did not detect any known adverse effects to doxapram in these four patients during the study. This suggests that an intravenous line can possibly be avoided in the treatment of idiopathic apnoea of prematurity. LYFHRIF PENISILLÍNS OG CEFTRÍAXÓNS GEGN ÓNÆMUM PNEUMOKOKKUM IN VITRO. Sólev Omarsdóttir* 1. Viðar Magnússon1, Helga Erlendsdóttir2, Sigurður Guðmundsson3. 1LHI, 2Sýkladeild Landspítalans, 3Lyflœkningadeild Landspítalans. Inngangur: Bakterían Streptococcus pneumoniae er mikill meinvaldur í nútímaþjóðfélagi. Hún er algengasta orsök lungnabólgu, eyrnabólgu og skútabólgu, en veldur einnig öðrum fátíðari kvillum svo sem blóðsýkingu og heilahimnubólgu. Penisillín var lengi kjörlyf við sýkingum af völdum pneumokokka en síðastliðin 25 ár hefur tíðni penisillínónæmra pneumokokka (PÓP) farið vaxandi um allan heim. Meðferð sýkinga af völdum PÓP krefst því annarra lyija og eru þriðju kynslóðar cefalósporín meðal þeirra sem notuð hafa verið. Lyflirifafræði lýsir samspili lyfs og sýkils og hefur klínískt gildi tengt skömmtun sýklalyfja. Efniviður og aðferðir: Lyflirif penisillíns og ceftríaxóns in vitro voru borin saman í næmum (MIC penisillíns 0,012 mg/ml) og ónæmum (MIC 1,0 mg/ml) pneumokokkastofnum, báðum af hjúpgerð 6B. Athuguð voru hammörk (MIC), drápshraði við mismunandi margfeldi af MIC og eftirvirkni (PAE) við mismunandi lyfjastyrk og verkunarlengd lyfs. Niðurstöður og efnisskil: Drápsmynstrið var eins fyrir bæði lyf gegn báðum stofnum, þ.e. dráp breyttist lítið er lyfjastyrkur jókst úr 2 í 128 MIC. Marktækt meira dráp fékkst gegn næma stofninum heldur en gegn ónæma stofninum við sama margfeldi af MIC lyfjanna. Fyrir penisillín var meðaldráp (loglO CFU/ml/4 klst) fyrir næma stofninn 50% meira en gegn ónæma stofninum og fyrir ceftríaxón var meðaldráp næma stofnsins fimmfalt meira. PAE beggja lyfja lengdist með auknum Iyfjastyrk gegn báðum stofnum t.d. lengdist PAE penisillíns gegn næma stofninum úr 0,01 klst. í 3,83 klst. við aukningu styrks lyfsins úr 2 MIC í 8 MIC. Lengingin var meiri gegn næma stofninum fyrir penisillín, en fyrir ceftríaxón var lengingin meiri gegn ónæma stofninum. Aukin verkunarlengd ceftríaxóns lengdi PAE gegn báðum stofnum og reyndist lengingin meiri gegn næma stofninum. Lengri verkun penisillíns framkallaði lengra PAE gegn báðum stofnum en gegn næma stofninum styttist PAE á ný eftir að penisillínið hafði verkað í ákveðinn tíma. Munur á in vitro lyflirifum penisillíns og ceftríaxóns gegn næmum og ónæmum pneumokokkum fólst í lægra MIC, meira drápi og lengra PAE gegn næma stofninum. Eftir fylgja in vivo rannsóknir sem skera úr um klínískt notagildi þessara niðurstaðna. 132 LÆKNANEMINN 2. tbl. 1995 48. árg.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132
Blaðsíða 133
Blaðsíða 134
Blaðsíða 135
Blaðsíða 136
Blaðsíða 137
Blaðsíða 138
Blaðsíða 139
Blaðsíða 140
Blaðsíða 141
Blaðsíða 142
Blaðsíða 143
Blaðsíða 144
Blaðsíða 145
Blaðsíða 146
Blaðsíða 147
Blaðsíða 148
Blaðsíða 149
Blaðsíða 150
Blaðsíða 151
Blaðsíða 152
Blaðsíða 153
Blaðsíða 154
Blaðsíða 155
Blaðsíða 156
Blaðsíða 157
Blaðsíða 158
Blaðsíða 159
Blaðsíða 160

x

Læknaneminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Læknaneminn
https://timarit.is/publication/1885

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.