Læknaneminn - 01.10.1995, Qupperneq 93

BARNAGEÐLÆKNINGAR
Sjálfsvíg og öll sjálfseyðileggjandi hegðun er
heilbrigðisvandamál, sem margar þjóðir hafa lagt
nrikla vinnu í að sinna og byggt upp samhæfð
viðbrögð og eftirfylgd hjá þeim sem gera slíkar
tilraunir. Þarna erum við á sama stað og áður en
nokkur áttaði sig á aukinni sjálfsvígstíðni ungs
fólks. Undanfarin ár hefur starfað nefnd sem
ætlað var að kanna orsakir og tíðni sjálfsvíga hér
á landi. Er nú farið að styttast í að þessi nefnd
skili skýrslu um störf sín, en sú vitneskja sem var
upphaf að stofnun þessarar nefndar, hefur engin
áhrif haft í heilbrigðiskerfinu. Barna- og ung-
lingageðdeild hefur látið mál sem snúast um líf
og dauða hafa forgang, þannig að reynt hefur
verið fara skjótt í þau, þó það hafi ekki alltaf
tekist. Nú er svo komið að jafnvel þau bráðamál
sem okkur berast þurfa að bíöa í einhverja daga
eftir að hægt sé vinna í þeim.
Vaxandi ofbeldi í samfélaginu, vaxandi
vímuefnaneysla ungs fólks, há sjálfsvígstiðni
ungs fólks - allt þetta og meira til tengja flestar
hugsandi og velnregandi þjóðir við geðheil-
brigðisþjónustu. Það er tími til kominn að við
Islendingar gerum slíkt hið sama - spurningin er
bara hvað meira þarf að korna til?
LÆKNANEMINN 2. tbl. 1995 48. árg.
83