Úrval - 01.02.1962, Blaðsíða 108
116
ÚR VAL
ur sjómaður heim til sín heldur
seint. Hann var allmikið slompað-
ur, en reyndi eins og hann gat
að bera sig virðulega. Konan beið
eftir honum, horfði á hann fara
úr frakkanum og reyna að hengja
hann upp í forstofunni án þess að
yrða á hann, en svipurinn leyndi
ekki neinu um hvað inni fyrir bjó.
Svo jós hún nokkrum stórkostleg-
um skamma- og svívirðingasetn-
ingum yfir mann sinn og snaraðist
svo inn í eldhús.
Sjómaðurinn stóð eftir I forstof-
unni og reyndi að koma frakkan-
um upp í hengið og tautaði fyrir
munni sér.
— Ekki vi-issi ég, að Rú-ússinn
væri búinn að sprengja helv. 50
megatonna sprengju-una og þa-að
í mínum hú-úsum. — Sorrí.
REYKVlKINGUR, sem átti til
að taka nokkuð langa túra, var
á gangi í Bankastræti í haust, og
þótt ekkert sæist á göngulagi hans,
og klæðaburður og framkoma væri
í bezta lagi, var sjónin heldur
óskýr og óáreiðanleg. Hann reyndi
að láta á engu bera, en svo stóðst
hann ekki lengur mát.ið, þreif I
kunningja sinn, er gekk fram hjá
og sagði heldur seinlega:
— Heyrð-ðu góð-ði. A-af hverju
ertu með þrjú-ú andlit? Hva-að
á þa-að eiginlega að þýð-ða?
— Svo að ég hafi alltaf eitt eft-
ir, þótt ég missi tvö, svaraði hinn.
Jörðin gekk í stórum bylgjum.
JARÐSKJÁLFTARNIR 1896 eru mér minnisstæðir. Öll bæjar-
hús í Stóru-Mostungu hrundu, nema baðstofan hékk uppi, en
það var aldrei búið i henni eftir það. Fyrsti kippurinn kom
um kvöldið kl. 10. Þá flúðu allir út á tún, og bjuggu um sig
í tjöldum. Næsti stórkippur kom morguninn eftir. Ég var þá
staddur austur á túni og sá, hvernig jörðin gekk i stórum bylgj-
um eins og hafið í þungri lognöldu. Mér varð litið heim til
bæjarins, og þá sá ég, hvernig eldhúsið skrúfaðist niður, eins
og væri hrært í því. Síðan slengdist ég sjálfur kyllifiatur. Engin
slys urðu á fólki og fénaði hjá okkur. Við bjuggum í tjöldum
fram undir veturnætur, þá var búið að koma upp bráðabirgða-
húsnæði. Veðráttan var sérstaklega góð allan þennan tíma. Það
var mesta lánið í þessu mikla óláni, sem flestir Sunnlendingar
urðu fyrir.
— Jóhann Kolbeinsson, Hamarsheiði, úr viðtali í Suðurlandi.