Úrval - 01.02.1962, Blaðsíða 62

70
ÚR VAL
fór oft svo, að þetta vildi fúkka
og fúna, áður en hún tímdi að
nota það. Átti hún oft talsvert
af fötum, sem urðu henni að
litlu eða engu gagni. Peninga,
sem hún eignaðist, geymdi hún
í klúthnýti, helzt einhvers staðar
í bóli sínu.
Skapsmunir gömlu konunnar
voru stirðir og oft misvindasamt
í huga hennar. Var hún þá fá-
málug og hreytti því út úr sér,
er hún sagði, ef illa stóð í bælið
hennar. Stundum kom hún ekki
í eldhúsið á matmálstímum og
tók ekki við matnum, þegar
henni var færður hann. Væri
hann skilinn eftir hjá henni
rændist hún þó brátt í hann.
Stríðni þoldi hún ekki, og yfii'-
leitt mátti lítið út af bera til
þess, að hún þykktist við.
Þó var harla misjafnt, hvað hún
umbar fólk, því að hún gerði sér
mikinn mannamun, og yngstu
börnin á heimilum, sem hún
dvaldist á, gátu leyft sér allt. Á
þau lagði hún ævinlega mikla
ást, svo sem gert hafði faðir
hennar, auðsýndi þeim hina
mestu umhyggju og tók óstinnt
upp, ef þau voru atyrt. Það var
eina tilfinningasemin, sem vart
varð i fari hennar.
Væri hún í góðu skapi, nefndi
hún unglingana gælunöfnum og
sngði þeim gamlar kynjasögur
um drauga og forynjur, en þegar
syrti í álinn, notaði hún ævin-
lega nöfnin óstytt, ef hún mælti
þá orð frá vörum.
Iiúsbóndaholl var hún, svo að
af bar, og ekki var hætta á, að
hún vanrækti það, sem henni
var falið að annast. Heyrði hún
fólk tala illa eða óvirðulega um
fyrrverandi húsbændur hennar,
brást hún reið við. Eitt sinn for-
mælti kaupamaður orfi, sem
honum hafði verið fengið, og
bætti þvi við, að ekki mætti
minna vera en karlinn á bænum
léti sig fá nothæft verkfæri.
Þetta þótti Stínu gömlu vítavert
tal. Hún reiddist svo þvi virð-
ingarleysi, er henni þótti hús-
bóndanum sýnt, að hún ætlaði
að berja kaupamanninn með
hrífu sinni. Þótt hún færi stund-
um af bæjum i styttingi, vék
hún aldrei að þvi við aðra, hvað
henni hefði mislíkað.
Túnrollurnar, sem smugu í
gegnum girðingarnar, voru
svarnir óvinir hennar, og stráin,
sem átti að slá, voru sá helgi-
dómur, sem hún vissi æðstan.
Því var hún á ferli siðla kvölds
og árla morguns að hyggja að
því, hvort höfuðóvinurinn lægi
ekki einhvers staðar i leyni og
biði færis að komast í túnið.
Ráðvendni hennar var ekki
með neinni brotalöm.Það er til
dæmis, að kvöld eitt kom hún
heim af engjum, þreytt og