Úrval - 01.02.1962, Blaðsíða 162

170
ÚR VAL
um dölum gefur auga leið, að
ekki var auSgert að ætlast á
um ferðir morðingjans eða hvar
hann héldi sig. Ég veitti þvi at-
hygli, að Alaknandaáin skipti
athafnasvæði hans í tvo hluta.
Almenningur taldi, að hann léti
sig ekki muna um að synda yfir
ána, en þar sem hún var bæði
köld og straumhörð, var ég
þeirrar skoðunar, að hann
mundi fara yfir hana eftir ann-
arri hvorri brúnni, sem um var
að ræða á þessu svæði, en tólf
milur voru á milli. Gæti ég vit-
að með vissu hvoru megin við
ána hlébarðinn héldi sig, og léti
loka báðum brúnum, hefði mér
því tekizt að minnka athafna-
svæðið, og þar með leitarsvæð-
ið, um helming. Ég hafði ekki
neinar ljósmyndir af morðingj-
anum. að ég gæti kennt hann af
skrokkflekkjum hans, þótt ég
sæi hann; fyrir það ákvað ég
að hafa hvern þann hlébarða,
sem ég kæmist í tæri við, grun-
aðan og skjóta hann ef ég mætti.
Daginn sem ég kom til Rudra-
prayag keypti ég tvær geitur.
Aðra þeirra tjóðraði ég um
kvöldið mílu vegar upp með
pílagrímaleiðinni, hina fór ég
með yfir ána og tjóðraði i kjarri
nokkru, þar sem ég fann gamla
slóð eftir fullorðinn hlébarða.
Morguninn eftir, þegar ég fór
að huga að þeim, sá ég að geit-
in handan við ána hafði verið
drepin og étin að nokkru leytn
Ekki bárust mér neinar fregn-
ir af ferðum morðingjans, svo
ég ákvað að liggja i leyni hjá
geitarskrokknum næstu nótt, og
klukkan þrjú síðdegis tók ég mér
sæti í greinakrika á lágu tré
skammt þar frá, en varð ein-
skis þess var, er benti til að
hann væri þar á ferð. Um nótt-
ina fór ég aftur heim þangað,
sem ég hafði aðsetur mitt, og
enda þótt ég hefði, eins og áður
er getið, litla reynslu af því
hvernig morðingjahlébarði hag-
að sér, viðhafði ég alla sömu var-
úð og um mannskætt tígrisdýr
væri að ræða; það kom sér líka
betur, því að morguninn eftir
gat ég rakið slóð fullorðins hlé-
barða, sem veitt hafði mér eftir-
för frá staðnum og alla leið heim
að bústað mínum.
Það var því ekki um að villast,
að þarna bafði morðingjahlé-
barðinn verið á ferðinni, og
þennan dag gekk ég eins langt
og víða og fætur báru mig, og
sagði íbúum þorpanna að mann-
ætan væri nú okkar megin við
ána og bað þá vera vara um sig.
Ekkert gerðist frekar fyrr en
daginn eftir, þegar ég sat að
morgunverði, eftir að ég hafði
dvalizt síðari hluta nætur og um
morguninn í frumskóginum
handan við Golabrai, að mér