Úrval - 01.06.1966, Side 45

DÓMURINN YFIR JESÚS
43
mikil áhrif á hina ungu kristnu
kirkju. Fram að þessum tíma hafði
allri starfsemi kristinna manna, ver-
ið stjórnað frá Jerúsalem, þar sem
postularnir og hinir fyrstu söfnuð-
ir störfuðu. Þessi móðurkirkja í
Jerúsalem hverfur með eyðingu
Jerúsalem árið 70. Afleiðingin af
þessu hörmungarástandi bitnaði sér-
lega þungt á hinum fyrstu kristnu
mönnum. Það var ekki aðeins, að
grundvöllurinn fyrir trú þeirra hefði
haggazt með eyðingu Jerúsalem og
styrjöldinni, heldur vofði nú sú
hætta yfir þeim, að vera af Róm-
verjunum taldir samherjar þjóðern-
issinna þeirra í Gyðingalandi, sem
uppreisnina höfðu gert. Hættan
vegna þessa sjónarmiðs, var auð-
vitað mest í Róm, sem hafði þolað
þungar búsifjar, vegna uppreisnar-
innar í ísrael og það var þess vegna
fyrst og fremst fyrir hinn kristna
söfnuð í Róm, sem Markús skrifaði
guðsspjall sitt.
Uppreisnin og styrjöldin, sem af
henni leiddi vekur þá þörf, sem
kristnir menn höfðu ekki fundið til
fyrr, að nauðsyn væri á að segja frá
lífi og starfi Jesús.
Rómverjar fögnuðu sigri sínum
yfir ísraelsmönnum ákaflega og
gerði Vespasian keisari, og synir
hans, sem mest úr honum. Um þetta
leyti áttu Rómverjar mjög andstætt.
Það hafði geisað innanlands styrjöld
með þeim, þeir höfðu farið mjög
hallloka í byrjun fyrir ísraelsmönn-
um, og uppreisnir höfðu víðar brot-
izt út. Sigurinn yfir ísraelsmönnum
var þeim því mikilsverður, ekki sízt
þegar þess er gætt, að land ísraels-
manna, var vegna legu sinnar lyk-
ilinn að yfirráðasvæði Rómverjanna
í Austurlöndum nær. Vespasian
lét fara miklar sigurgöngur um Róm,
og voru þar bornir ýmsir helgustu
gripir ísraelsmanna úr musterinu,
eins og sjö álma ljósastikan, altarið,
silfurbásúnur og tjöldin fyrir því
Allra helgasta, og þessi yfirlætis-
fulla sigurganga náði hámarki sínu
með aftöku Simons ben Gioras, eins
af aðalleiðtogum ísraelsmanna.
Kristnum mönnum hefur verið
þungt fyrir hjarta, þessa sigurdaga
í Róm og það er ekki ólíklegt að
þjóðerniskennd þeirra hafi veikt
einhverja í trúnni, sem átti sér ræt-
ur í landi erkióvinar, sem hafði
verið að því kominn að vinna landi
þeirra óbætanlegt tjón.
Það er því mjög líklegt að ein-
hverjum hinna kristnu manna, hafi
verið innan brjósts ekki ósvipað
Tacitiusi er hann skrifaði: — Krist-
ur, sem nafnið er frá runnið, hafði
hlotið dauðarefsingu á dögum Ti-
beriusar af hendi hins rómverska
landstjóra Pontiusar Pilatusar og
þessi skaðlega hjátrú hjaðnaði þá í
bili, en það var aðeins um stundar-
sakir og síðar brauzt hún út á ný,
og þá ekki aðeins í Israel heldur
einnig í sjálfri höfuðborginni (þ.e.
Róm), þar sem allt það hræðileg-
asta og skammarlegasta sem þekk-
ist í þessum heimi, finnur öruggan
hljómgrunn.
Markúsarguðsspjall sýnir okkur
ástandið hjá hinum rómverska söfn-
uði einstaklega glöggt.
Sérstaka athygli vekur frásögn
Markúsar af því, þegar Jesús stend-
ur fyrir réttinum og er spurður,