Úrval - 01.06.1966, Side 91

HVERJIR TAKA BERLÍN?
89
föld: „Maður gerir bara þessum and-
skotum lífið leitt... alveg linnu-
laust“.
En samt hafði skapazt nokkurs
konar gagnkvæm virðing milli De-
ans og Ossmanns ofursta, yfirmanns
herfangabúða nr. 357, síðustu her-
fangabúðanna, sem Deans hafði ver-
ið sendur til. Sú virðing var að vísu
blandin nokkurri tortryggni og
hafði skapazt gegn vilja þeirra
beggja. Deans áleit Ossmann sann-
gjarnan fangavörð, sem gegndi
stöðu, sem honum væri sjálfum
meinilla við. Ossmann var miðaldra
liðsforingi úr fyrri heimsstyrjöld-
inni. Annar handleggur hans var
lamaður, svo að hann var undan-
þeginn því að taka virkan þátt í
hernaðinum. Ossmann var einnig
vel kunnugt um það, að samfangar
Deans sýndu þessum grannvaxna,
29 ára gamla liðsforingja skilyrðis-
lausa hollustu, enda höfðu þeir kos-
ið hann sem talsmann sinn gagn-
vart yfirboðurum fangabúðanna.
Þegar Ossmann hafði fengið skipun
um það þann 8. apríl að flytja fang-
ana burt úr fangabúðum nr. 357,
sem voru um 50 mílum fyrir norð-
an Hannover, hafði hann því tafar-
laust kallað Deans á sinn fund til
þess að láta hann búa mennina und-
ir hina miklu göngu.
Ossmann hafði skýrt Deans hrein-
skilnislega frá því, að hann hefði
enga skýra hugmynd um það, hver
væri ákvörðunarstaður þeirra, að
undantekinni þeirri vitneskju, að
þeir ættu að halda í norðvesturátt.
„Ég fæ svo frekari fyrirmæli á leið-
inni“, sagði hann. En herfangarnir
höfðu nú verið á þessari helgöngu
sinni í næstum 10 daga samfleytt
líkt og hirðingjar. í fylgd með fylk-
ingunni voru nokkrir þýzkir birgða-
bílar, en í þeim voru harla litlar
birgðir, enda lifðu menn Deans að
mestu leyti á því, sem þeim tókst
að ná í á leið sinni.
Farartæki Dixie sjálfs var fornfá-
legt reiðhjól, sem virtist þá og þeg-
ar ætla að detta í sundur. Bót þakti
stóran gúl á framhjólbarðanum.
Gúllinn gerði það að verkum, að
hjólið reyndist fremur hast, en Dix-
ie var samt þakklátur fyrir þetta
fátæklega farartæki sitt. Hann hjól-
aði stöðugt á milli fylkinganna og
hafði auga með mönnum sínum.
Föngunum var skipað niður í fylk-
ingar, og voru 2.000 fangar í hverri.
Deans reyndi af fremsta megni að
fylgjast með hverri fylkingu, en
slíkt reyndist honum geysilega erf-
itt.
Fangarnir stefndu nú til bæjar-
ins Gresse, þar sem sagt var, að
þeirra biðu bílar frá Rauða Kross-
inum með matarpakka handa þeim.
Deans vonaði, að bílarnir hinkruðu
þar við, en færu ekki lengra. Hann
sagði við Ossmann, að þessi ganga
þeirra væri algerlega þýðingarlaus.
Hann sagði, að Bretar yrðu brátt
búnir að ná þeim, og byggði hann
þessar vonir sínar á fréttum, sem
menn hans heyrðu í leynilegum út-
varpstækjum, sem þeir höfðu smygl-
að með sér út úr fangabúðunum.
Þegar fylking Deans nálgaðist
næsta þorp, hófu sekkjapípuleikar-
arnir leik sinn að nýju, og örmagna
fangarnir réttu úr sér. „Við vekj-
um að minnsta kosti óskipta aðdá-
un hinna innfæddu", sagði Ron