Úrval - 01.06.1966, Qupperneq 119

HVERJIR TAKA BERLÍN?
117
lausum. Einn hermaður reyndi að
nauðga Lenu, eldabuskunni frá
Úkraniu. Þegar Cunigundis abbadís
reyndi að skakka leikinn, varð Rúss-
inn svo reiður, að hann dró upp
skammbyssu sína og skaut á abba-
dísina. Til allrar hamingju var hann
of drukkinn til þess að geta miðað
rétt.
Aðrir hermenn fóru inn á fæð-
ingardeildirnar og þrátt fyrir það
að nunnurnar reyndu að aftra þeim,
nauðguðu þeir hvað eftir annað
þunguðum konum og konum, sem
voru nýbúnar að fæða. Um þetta
sagði ein nunnan síðar: „Óp kvenn-
anna heyrðust stöðugt jafnt að degi
sem nóttu“. Meðal kvenna þeirra,
sem nauðgað var, voru sjötug gam-
almenni og litlar telpur, 12 ára gaml-
ar og jafnvel 10 ára.
Abbadísin hafði ekkert bolmagn
til þess að koma í veg fyrir slíkt
ofþeldi. Hún var varnaralaus. En
hún kallaði saman nunnurnar og
hinar konurnar í húsinu og endur-
tók orð þau, sem Faðir Happich
hafði viðhaft: „Minnizt þess, að þið
krýnizt kórónu píslarvættisins sé
líkami ykkar er snertur, ef slikt er
gegn vilja ykkar“. Og svo bætti hún
við: „Og það er einnig um hjálp að
ræða. Það er hjálp Okkar Blessaða
Lávarðar. Óttizt eigi“. Það var eng-
in önnur huggun, sem hún gat gefið
þeim.
„Foringinn er dáinn“.
Lífið í neðanjarðarbyrgi foringj-
ans hafði fengið á sig einhvern ó-
raunveruleikablæ. Allt einkenndist
nú af algeru tilgangsleysi. Gertrud
Junge, sem var einn af riturum
Hitlers, minntist þeirra daga með
eftirfarandi orðum: „Þeir, sem eft-
ir urðu, bjuggust alltaf við einhvers
konar ákvörðun, en ekkert gerðist.
Kort lágu útbreidd um öll borð,
allar hurðir voru opnar, enginn gat
sofið lengur, enginn vissi lengur,
hvaða mánaðardagur var. Hitler gat
ekki þolað að vera einn. Hann var
á sífelldu rölti á milli herbergjanna
og var alltaf að tala við þá, sem
eftir voru“.
Enginn virtist vera í vafa um
það lengur, að Hitler ætlaði sér að
fremja sjálfsmorð. Hann talaði oft
um það. Allir virtust Hka vita, að
þau Magda og Joseph Göbbels ætl-
uðu líka að svifta sig lífi og einnig
öll börnin sín sex .. . Hin einu, sem
virtust ekki vita það, voru börnin
sjálf. Þau léku sér og sungu fyrir
„Adolf frænda", og þau sögðu Er-
win Jakubek, þjóninum í neðan-
jarðarbyrginu, að þau ætluðu í
langa flugferð í burt frá Berlín. Sú
elzta, sem hét Helga, sagði: „Við
fáum sprautu, svo að við verðum
ekki flugveik".
Eva Braun, ástmær Hitlers, ætl-
aði sér að nota eitur. Hún sýndi
mönnum cyanidehylki og sagði:
„Þetta er svo einfalt. Maður bítur
bara í þetta, og svo er öllu lokið“.
En dr. Ludwig Stumpfegger, einn
af læknum Hitlers, spurði þá:
„Hvernig vitið þér, að það er raun-
verulega eitur í hylkinu"? Við þessa
spurningu varð öllum viðstöddum
hverft við. Hundi Hitlers, sem. gekk
undir nafninu Blondi, var þá gef-
ið inn eitt af hylkjunum í hvelli.
Og dýrið dó samstundis.
Hitler var það nú augsýnilega