Úrval - 01.05.1971, Blaðsíða 44

42
ÚRVAL
„ruggandi fyllirí". Ofsastormurinn,
sem átti eftir að skella á á þessum
slóðum innan skamms, hafði mynd-
azt fjórum dögum áður sem svo-
lítil loftólga á Kóralhafi. Hann kom
veðurfræðingum algerlega á óvart.
Þeir hefðu varla getað gizkað á, að
hann mundi breyta um stefnu og
tæki að stefna beint á Wellington.
Þá gat ekki heldur grunað, að hann
magnaðist svona ógurlega.
Robertson skipstjóri var kominn
upp í brú klukkan 5.50 að morgni
og bjó allt undir komuna til Well-
ington, en þangað átti að koma
klukkan 7 að morgni. En nú skipti
engum togum. Nú fór strax að síga
á ógæfuhliðina. Þegar „Wahine“
fór framhjá klettunum við Pencar-
rowhöfða við mynni Wellington-
hafnar, minnkaði skyggnið óskap-
lega og varð nú aðeins ein míla.
Vindurinn var sífellt að magnast,
og öldurnar voru orðnar risavaxn-
ar. Ennþá var samt engin ástæða
til þess að óttast. „Wahine“ var á
réttri leið inn í sundið til Welling-
tonhafnar. Það var hálfa mílu á
breidd, þrjár mílur á lengd og 60
fet á dýpt. Og að því loknu tók
við öryggi hinnar stórkostlegu
hafnar í Wellington, einnar beztu
hafnar heims. Eftir 5—6 mílna
siglingu yrði „Wahine“ komin að
bryggju alveg á réttum tíma.
Tæpum 15 mínútum eftir að Ro-
bertson skipstjóri kom upp í brú,
tók hjól atburðarásarinnar að snú-
ast mjög hratt, hver ógæfuatburð-
urinn rak annan. Vindurinn jókst
sífellt og var nú kominn upp í 100
mílur á klukkustund. Regnið og
sjávarlöðrið skall á skipinu. Skyggn-
ið hríðversnaði nú og komst alveg
niður í núll gráðu. „Wahine“ var
nú siglt á hálfri ferð. Skyndilega
kastaði vindurinn og öldurótið
„Wahine“ til og út af stefnu sinni,
þ. e. 23 gráðum á bakborða. Skrúf-
urnar voru eins oft ofansjávar sem
neðan, og því lét skipið ekki vel að
stjórn, þegar því var stýrt. Og svo
kom versta áfallið. Ratsjártækin
biluðu. Það var ekki lengur neitt
skyggni, og því sáust engar baujur
né vitar eða siglingaljós í landi. Það
var því ómögulegt að segja til um,
hvar „Wahine“ var stödd, þ. e. ann-
að en það, að ferjan var stödd á
löngu sundi, eins og dýr, sem hef-
ur verið veitt í gildru.
Það var varla hugsanlegt, að
ástandið gæti versnað úr þessu, en
það gerði það samt. Það skall of-
boðsleg alda á skipið og það lenti
í iðukasti, svo að það snerist við og
stefndi nú ekki lengur inn sundið,
heldur beint á klettana. Skipið
hafði kastazt svo ofboðslega til, að
Robertson hafði henzt eftir endi-
langri brúnni, en hún var 78 fet á
lengd. Hann reyndi hvað hann gat
að koma skipinu aftur á rétta
stefnu. Hann gaf fyrirskipun um
það til vélarrúmsins, að setja skyldi
eina vél á fulla ferð áfram, aðra á
fulla ferð aftur á bak og setja hlið-
arýtiútbúnaðinn í gang, en hann
var venjulega aðeins notaður, þeg-
ar skipið lagðist að bryggju. En
þrátt fyrir allar þessar tilraunir,
dansaði áttaviti „Wahine" stjórn-
lausan tryllingsdans.
Það ríkti alger ringulreið neðan-
þilja. Fólk kastaðist fram úr rúm-
um og þvert yfir káetur. Það heyrð-