Úrval - 01.05.1971, Page 71

...OG GUÐ SKAPAÐI STÓRHVELIN
69
fóður. Lýsið er síðan notað í smjör- Ekkert fer til spillis, nema hval-
líki, smurolíur og fleira. urinn sjálfur.
Við skrifborðið við 'hliðina á minu í skrifstofu þeirri, sem ég vinn á
á 16. hæð í byggingu einni I Bartlesville í Oklahomafylki, vann Oher-
okee-Indíáni. tJtsýnið út um gluggana okkar er alveg stórkostlegt.
Þegar heiðrikt er, getum við séð óralangt í burtu. Einn morguninn sá-
um við reyk stíga upp í loftið frá eldi úti við sjóndeildarhringinn. Vinur
minn gekk út að glugganum, bar ihönd fyrir augu og virti reykinn fyrir
sér alllanga hríð. Svo sneri hann sér að mér með kímnisglampa í augum
og sagði: „Ég trui ekki orði af iþví.“
R. C. Russell.
Skurðlæknar eru oft beðnir um að sneiða niður kjötið í veizlum,
sem þeim er boðið í, eða þeir eru beðnir um að horfa á húsbóndann
sneiða niður kjötið, meðan sá hinn sami rausar um skurðlæknisstarfið.
og er það hálfu leiðinlegra. 1 veizlu einni var vinur minn, sem er skurð-
læknir, að horfa á húsbóndann sneiða niður stóreflis kjötlæri, og sá
hinn sami lét dæluna ganga um skurðlækna og starf þeirra: „Hvernig
gengur mér, læknir? Hvernig líkar þér við þessa skurðtækni? Eg yrði
alveg prýðilegur skurðlæknir! Heldurðu það ekki?“
Þegar húsbóndinn ihafði lokið starfi sínu og allt kjötið hafði verið
sneitt niður, sagði skurðlæknirinn loks: „Allir geta tekið þá í sundur.
Harry. Nú skaltu reyna að setja þetta allt saman aftur.“
Eric R. Sanderson.
Þetta var siðdegis á föstudegi. Einn nágranni minntist á það við ann-
an nágranna okkar, að hann hefði lánað manni einum I nágrenninu
vélsláttuvélina sína. Hann varð heldur en ekki hissa, þegar hinn sagð-
ist lí'ka hafa lánað sama manni vélsláttuvélina sina. Og ekki minnkaði
undrun hans, 'þegar ihann frétti, að þrír aðrir nágrannar höfðu einnig
lánað sama manni véisláttuvélarnar sínar.
Þegar maður þessi. var beðinn um skýringu á þessu furðulega uppá-
tæki fullvissaði hann sláttuvélareigendurnar um, að þeir fengju allir
sláttuvélarnar sínar aftur snemma næsta mánudagsmorgun. Svo bætti
hann við skælbrosandi: „Sko, þessa ihelgi ætla ég að sofa írameftir ...
í ró og næði.“
Mary M. Kowalcliik.