Úrval - 01.05.1971, Blaðsíða 92

90
ÚRVAL
hérna, bjó í þessu húsi,“ sagði Ir-
ene. „Farðu bara upp framstigann
og inn í herbergið baka til. Þar
finnurðu hengirúm til þess að sofa
í.“
„Þakka þér kærlega fyrir. Heyrðu
annars, hvað kom fyrir síðasta
manninn?“
„Veit það ekki,“ svaraði hún.
„Hann var bara í tvær vikur
hérna. Kom í einni. flugvél, fór í
þeirri næstu. Hér hafa verið marg-
ir slíkir. Dadanawa er ekki bein-
línis neitt fyrirmyndar heimili að
dómi sumra.“
ÉG FER Á BAK
f FYRSTA SINNI
Eg borðaði kvöldmat með Jimmy
Brown, sem leit varla upp úr
tveggja vikna gömlu dagblaði frá
Georgetown, meðan á máltíðinni
stóð. Að henni lokinni fylgdi Irene
mér að múrsteinsbyggingu með
pálmaviðarþaki. Þetta var íveru-
staður Indíána, er störfuðu sem
kúrekar á búgarðinum. En kúrekar
eru kallaðir „vaqueros" þar um
slóðir. Hún sagði, að þar ætti ég að
spyrja eftir Charlie verkstjóra.
Þegar inn kom, sá ég sjö Indíána
liggjandi í hengirúmum. Sumir
voru að fást við leðurvinnu, einn
var að spila á gítar, en hinir voru
að tala saman. En allir hættu störf-
um, og það varð dauðaþögn, þegar
ég kom inn. Þeir virtu mig allir
vandlega fyrir sér, brostu alls ekki
til mín, heldur bar svipur þeirra
vott um megnt vantraust á mér.
Eg herti samt upp hugann og
spurði: „Hvar er Charlie?"
Það liðu tíu sekúndur, þangað til
einn þeirra reis upp úr einu hengi-
rúminu og rölti til mín. Hann var
aðeins rúmlega 5 fet á hæð og lík-
lega um 120 pund á þyngd. Hann
var svolítið haltur. Á vinstra augna-
loki hans var eins konar æxli, svo
að það auga var alltaf hálflokað.
„É'g er Charlie,“ svaraði hann.
„Stan Brock,“ svaraði ég. „Ég er
kominn til þess að vinna hérna.“
„Þú kannt ríða hesti?“
„Dálítið."
„Á morgun við sjáum til. Vaqu-
erohestur vondur. Kannske hann
brjóta löpp á þér eins og mér. Betra
þú lærir vel.“ Að svo mæltu haltr-
aði Charlie burt.
Næsta morgun hélt ég beint til
hestagirðingarinnar, ákveðinn í að
vinna bug á klíkukennd Indíán-
anna og andúð þeirra í minn garð.
Kúrekarnir sátu á efsta planka
girðingarinnar með slöngvivaðinn
um öxl. í hinum enda girðingar-
innar börðust 50 hestar um á hæli
og hnakka til þess að komast sem
lengst frá Indíánunum. Ég spurði
Charlie, hvort herra Brown mundi
líka koma til okkar.
Charlie kipraði saman brúnu aug-
un sín og svaraði: „Herra Brown
ríða jeppa og búa til hestagirðing-
ar, Wapishanamenn ríða hesti.“
Hann var augsýnilega að ráð-
leggja mér að fylgja fordæmi herra
Browns. Ég greip til ofboðslegrar
lygi næstum alveg umhugsunar-
laust. „Mikli húsbóndinn í George-
town vill, að ég verði vaquero.
Hann sagði, að þú værir sá bezti
hérna og að þú mundir kenna mér.“
Charlie leit hugsandi á mig. Það
hafði augsýnilega kitlað hégóma-