Úrval - 01.09.1981, Síða 43

ÞEGAR GÍSLARNIR KOMUHEIM
41
grein). í stað þess varð þetta dagur
þjóðargleði sem ekki hefur átt sinn
líkaí mörg ár.
—Haynes Johnson
í Washington Post
ÞÚSUNDIR borgara veifandi
gulum borðum hrópuðu húrra þegar
bílalest með George Bush varaforseta
í fararbroddi ók með gísiana um
götur Washington í einkasamsæti
með forsetanum og frú Reagan í
Hvíta húsinu.
Reagan-hjónin horfðu út um
gluggana með tárin í augunum þegar
bílalestin kom upp að húsinu milli
þeirra sem stóðu heiðursvörð.
Skömmu seinna tóku hjónin í hönd
gíslanna í Bláa salnum. Þá sagði
Nancy Reagan skyndilega: ,,Ég þoli
þetta ekki!” og faðmaði og kyssti
Bandaríkjamennina sem nú voru
aftur frjálsir menn.
—Howell Raines
í New York Times
FORMSATRIÐUM leiksins lauk
þegar nýi forsetinn, Ronald Reagan,
hélt opinbera ræðu nákvæmlega viku
eftir að hann hafði tekið við embætti
og bað hina heimkomnu Bandaríkja-
menn að ,,snúa við blaðinu og líta
fram á veg”, en hann varaði einnig
heiminn við þeirri lexíu sem Banda-
ríkin myndu draga af þessum
atburði.
, .Hryðjuverkamönnum verður að
skiljast að viðbrögð okkar hljóta að
verða snögg og áhrifarík refsing,”
sagði Reagan, „þegar alþjóðalög eru
brotin og tröðkuð í svaðið. Okkur er
sagt að við iifum á tímabili takmark-
aðs valds. En menn verða líka að gera
sér grein fyrir því að það eru takmörk
fyrir þolinmæði okkar. ’ ’
—Haynesjohnson
í Washington Post
í KVÖLDFRÉTTUM CBS sagði
Eric Sevareid í fréttaskýringum:
„Hljómsveitir léku og fánar blöktu
en þetta var ekki sigurstund sterkrar
þjóðar. Þetta var sigurstund manns-
andans, huga mannanna 52 sem
þjáðust, og þjóðarsálarinnar sem
vaknaði af svefni. Nú sem stendur
vitum við hver við erum og kunnum
vel að meta okkur sem slík. ’ ’
MÖRG veggspjöld voru fest upp til
að bjóða gíslana velkomna heim en
kannski sagði eitt þeirra allt og sagði
það vel.
Rétt fyrir klukkan eitt daginn sem
gíslunum var sleppt heyrðust húrra-
hróp og köll á horni 57th Street og
Madison Avenue í New York City
þegar skrifstofumenn hrópuðu til
verkamanna á byggingarsvæði fyrir
neðan að gíslarnir væru lagðir af stað.
Verkamennirnir höfðu talið daga gísl-
anna á risastóru talningaskilti. Nú
þegar þúsundirnar söfnuðust saman
og dreifðu í kringum sig margs konar
pappírsstrimlum fréttu þær að 444.
dagurinn væri sá síðasti. Með fagn-
aðarópum var skorið á gula borðann,