Úrval - 01.09.1981, Síða 48

46
URVAL
„Mayday” inn í sendinn en fór svo
upp á þiljur.
Þegar þangað kom gat hann varla
trúað eigin augum. Hvert sem litið
var var ekkert að sjá nema gullrauðar
eldingar. Regndroparnir skullu
framan í hann eins og högl. Þrum-
urnar, vindgnauðið og sjórokið rugl-
uðu hann. Sjór og loft virtust ekki
aðskilin lengur. Allt var hvít froða.
„Yfirgefið skipið"
Aftur rétti Princess sig við, en nú
var hún orðin sigin og seig æ meira.
Gittelman öskraði til að yfirgnæfa
storminn: „Verið reiðubúnir að yfir-
gefa skipið!” Þessa skipun óttast allir
skipstjórar.
St. Clair skar með vasahnífnum
lausan björgunarbátinn sem eftir var
á þiljum. Um leið greip vindurinn í
bátinn og slengdi honum utan í
hann. Hann fann eitthvað bresta.
Brotin rif! Sársaukinn nisti hann
innan en hann mátti ekki vera að því
að hugsa um hann.
St. Clair neyddi sig til að rísa á
fætur og tók I túðuna sem blés bátinn
upp. Appelsínuguia og svarta nælon-
ið belgdist út og varð að smábát sem
hentist strax fyrir borð. Hann lenti á
hvolfl í sjónum en var enn fastur við
skipið með líflínunni.
„Komið!” hrópaði Gittelman. Þá
sá hann að Bob Harvey hafði flækst í
einhverjar línur frá miðmastrinu.
, ,Ekki bíða eftir mér! ’ ’ kallaði Harvey
þegar skipsfélagar hans þrír skriðu til
hans. „Égkem bráðum!”
Gittelman vissi að þeir máttu ekki
hika. „Yfirgefið skipið!” öskraði
hann aftur og einn af öðrum létu
mennirnir þrír sig falla í ólgandi hafið.
Þeir sneru bátnum við og skriðu upp í
hann.
Um leið og skútan sökk undir
fótum Harveys tókst honum að losa
sig og stökkva frá borði. Það glamp-
aði á skutljósin undir yflrborðinu.
Hann litaðist um eftir björgunarbátn-
um en hann var lengra undan en
hann hafði haldið og fjarlægðist sí-
fellt.
Munroe sá að Harvey var í vanda
staddur. Hann tók líflínu úr bátnum,
stökk í sjóinn og synti til mannsins
sem barðist um. Um leið og straurn-
urinn var að bera Harvey á brott tókst
Munroe að ná í flngurgóma hans, fá
betra tak og draga vin sinn um borð.
Mennirnir fjórir sátu í hnipri undir
yflrbreiðslu bátsins og sáu ljósin á
Princess hverfa. ,,Úr öskunni í eld-
inn, ” tautaði Gittelman.
í hjarta fellibylsins
Nú fannst þeim vindhraðinn meiri
og öldugangurinn verri. Næionbátur-
inn svignaði í miðjunni af völdum
vindsins og lokaðist um mennina eins
og risaskel. Öldurnar færðu bátinn í
kaf og um leið hvarf andrúmsloftið
undir yfirbreiðslunni. Mennirnir
urðu að halda niðri í sér andanum í
allt að 30 sekúndur uns bátnum skaut
aftur upp á yfirborðið.
Skyndilega lægði vindinn, öldu
gangurinn minnkaði og báturinn