Úrval - 01.09.1981, Síða 49

ÍMIDJUM FELLIBYLNUM
ruggaði lítið eitt. St. Clair opnaði
yfirbreiðsluna ögn og leit út. Fyrir
ofan sig sá hann stjörnubjartan him-
in. „Herrar mínir,” sagði hann lágt,
,,við höfum lifað af hálfan fellibyl.
Viðerumíhjartahans.”
Mennirnir fjórirlitu á vistirnar. Þeir
voru með sex vatnsdósir, 2 sælgætis-
dósir, merkjabyssu með átta merkja-
blossum og vasaljós. Andartaki eftir
að þeir höfðu iokið talningunni
heyrðu þeir aftur vindgnauðið. Svo
hafði stormurinn þá á valdi sínu og
enn hentist báturinn til og frá. Þó að
ótrúlegt væri virtist vindurinn enn
meiri en áður og hver andardráttur
mannanna sigur.
í dögun á miðvikudegi fór vindinn
og sjóinn að lægja. Fellibylurinn
Allen hafði sleppt þeim úr heljar-
greipum sínum.
En hvar voru þeir? Gittelman vissi
að þeir voru ekki á venjulegri sigl-
ingaleið og að minnsta kosti 40 mílur
frá landi. Og það sem verra var:
enginn átti von á Princess svo vikum
skipti í Key West svo að það var ótrú-
legt að þeirra yrði leitað.
Þeir voru allir dauðþreyttir og
kaldir. St. Clair fann til í rifbrotinu,
Gittelman og Munroe var óglatt af
öllum sjónum sem þeir höfðu gleypt
og Monroe kastaði upp blóði sem
benti til þess að hann hefði fengið
magasár aftur.
„Það . . . snýr við!"
Báturinn hélt áfram að sigla um
daginn. Þeir reyndu að sofna þegar
47
rökkva tók en það var erfitt því að
kaldur sjórinn komst alltaf inn um
mjóar dyrnar. St. Ciair sá að Munroe
og Gittelman þjáðust af kulda. Hann
tók utan um Munroe til að veita
honum ettthvað af sínum hita og
Harvey gerði slíkt hið sama við Gittel-
man.
Þeir fengu sér næstsíðustu vatns-
dósina á fimmtudagsmorgni og eftir
hádegið voru mennirnir fjórir í hálf-
gerðu dái af þorsta, uppþornun,
þreytu og vonleysi. Rétt fyrir myrkur
hrökk St. Clair upp. ,, Var þetta
mannamál?" hugsaði hann. Hann
tók frá dyrunum og leit út. Ljós-
glampar! ,,Land!” hrópaði hann.
Bob Harvey leit út. Hann leit í
kringum sig. ,,Ég sé ekki neitt,”
sagði hann. „Þetta eru bara stjörn-
urnar.”
Þeir fengu sér síðasta vatnssopann.
Bob Gittelman og Munroe misstu
meðvitund hvað eftir annað. Harvey
sofnaði en vaknaði brátt og leit upp í
stjörnubjartan himininn. Það voru
nokkur ljós þarna sem líktust ekki
stjörnum. Þau minntu hann á skips-
ljós. ,,Nú sé ég ofsjónir, ” hugsaði
hann. Hann starði á glampana um
stund því að hann þorði ekki að vekja
hina. Svo hristi hann St. Clair. ,,Ég
held að það sé skip þarna,” sagði
hann. „Sérðþú nokkuð?”
St. Clair svaraði engu heldur reif
og tætti í björgunarvestið sitt en þar
geymdi hann merkjaljósin. Þau voru
rennblaut eins og allt um borð á
bátnum. Skyldi kvikna í þeim? Hann