Úrval - 01.09.1981, Side 91

HVÍTUR ESKIMÓADRENGUR
89
girnast sífellt fleiri jarðneskar eigur,”
sagði hann og benti á fínu fötin
drengsins, rauða gúmmíboltann
hans og mjúku leðurstígvélin sem
stóðu þar sem vatnið náði ekki til
þeirra. „Hvers vegna klæðirðu hann
svona dýrt og hleður á hann svona
mörgum gjöfum, Elsa?
Hún starði á hann undrandi og gat
aðeins svarað því sem henni þótti svo
augljóst: ,,Nú — hvað — af því hann
erjimmy,” sagði hún.
Honum féllust hendur frammi
fyrir þessum einfalda sannleika sem
kom beint frá hjartanu. Samt hélt
hann áfram eftir stundarkorn:
Með því að ala hann upp í svona
fínheitum, áttu á hættu að hann fari
að skammast sín fyrir þig og Winnie
og Thaddeus svo þú tapar honum fyrr
en ella. I gamla daga varstu svo
ánægð með það sem þú hafðir, Elsa.
Nú færðu aldrei nóg. Getur þú ekki
verið svolítið líkari því sem þú varst?
Gætir þú ekki alið drenginn þinn
upp í meiri einfaldleika? ’ ’
En Elsa skildi ekki. Eins mikið og
hún hafði lagt á sig, hvað hafði hún
þá gert rangt? Þar að auki var einhver
mótsögn I orðum prestsins um það að
hún hefði skyldur gagnvart fram-
tíðinni og ósk hans um að hún léti
sér lynda það sem hún hefði.
Yfir íaðra veröld
Sá skuggi sem féll á líf Elsu þennan
bjarta sumardag við Koksoakána
hvarf aldrei alveg. Þegar þýðing orða
prestsins fór raunverulega að renna
upp fyrir henni varð hún innilokuð
og fálát og þar sem hún var öfga-
kennd að eðlisfari gekk hún jafnvel
enn lengra en áður. Hún taldi sér trú
um að hún yrði að gerbylta uppeldis-
aðferðum sínum við drenginn.
Hvítu mennirnir voru sannarlega
vísir til að taka hann frá henni ein-
hvern daginn — því fremur sem hann
var einn af þeim og henni hafði aldrei
fundist að hún ætti hann til
fullnustu. Þess vegna varð hún að
flýja.
Rétt eins og ísinn myndast á
haustin án þess að augað greini
nákvæmlega hvenær, fyrr en vatnið
hefur verið brúað, kom ákvörðunin
um að fara burtu henni á óvart,
birtist henni bara einn daginn, föst
og ákveðin.
Að fara burtu? Fyrir henni gat það
aðeins þýtt eitt, að snúa aftur til hins
gamla Fort Chimo — eskimóa-
þorpsins þar sem hún fæddist. Það
var hinum megin við Koksoak og
annar heimur.
Hún spurði föður sinn, en þó
einkum Thaddeus gamla, hvernig þar
hefði verið í gamla daga.
,,Þar var blessaður friður, barnið
mitt,” svaraði afi hennar og tálgaði
ótrauður lítið dýr úr sandsteini.
„Skipið frá Hudsonflóafélaginu kom
einu sinni á ári með birgðir. Svo sáum
við ekki sálu fyrr en næsta skip kom.
Þeir segja núna að félagið hafi
hagnýtt sér okkur. Það er einhliða
sjónarmið.
Félagið keypti af okkur skinnin og