Úrval - 01.09.1981, Qupperneq 94

92
URVAL
augnaráði. ,,í gamla daga,” sagði
hann og horfði nú út í bláinn,
„bjuggu eskimóar og hvítir menn
saman í friði án þess að blanda
blóði.”
„Gerðir hlutir verða ekki aftur
teknir, ’ ’ sagði Elsa. , ,Þýðir nokkuð að
tala um það?”
Hann virti hana fyrir sér og nú var
íhygli í svipnum. , ,Hvað viltu mér? ’ ’
,,Fá að vera hjá þér um hríð . . .
einhverja daga. Kannski alltaf. Mig
langar að læra að lifa eins og í gamla
daga.”
„Komið inn,” sagði hann eftir
langa þögn. ,,Svo sjáum við til með
hitt.”
Boðið var — eða var að minnsta
kosti túlkað — táknrænt. Elsa bjó til
hliðar við kofann í tjaldinu við ilm
vatnsins og einiberjarunnans á
hæðinni við hliðina. í hvert sinn sem
Ian fór til dýra- eða flskiveiða tók hún
sér bessaleyfi til að þrífa ögn til í illa
hirtum og þefjandi kofanum án þess
að færa neitt að ráði úr skorðum. Hún
þvoði fötin hans og bætti þau með
örsmáum og jöfnum nálsporum.
Annaðhvort tók hann ekki eftir því
eða lét sem hann tæki ekki eftir því.
En hvern dag að kalla lagði hann villi-
bráð eða fisk við tjaldskörina hjá
henni. Hún matreiddi þetta og bar
hluta af matnum að kofadyrunum.
Einn daginn sendi hún Jimmy með
matinn handa Ian frænda.
Drengurinn var ekki gerður afturreka
svo hún hélt áfram að senda hann.
Drengurinn nam staðar í kofa-
dyrunum og lét augun venjast
rökkrinu inni því jafnvel þegar dyrnar
voru opnar var þessi frumstæði kofi
fullur af reyk og dimmur eins og
hellir. Eftir nokkra stund fór drengur-
inn að greina óteljandi hluti í hrúg-
um hér og þar og loks, lengst inni í
kofanum, órætt andlit Ians frænda.
Þá kom drengurinn nær. Ian
frændi gerði hvorki að vísa honum frá
eða örva hann. Drengurinn var eins
og heillaður af þessu óbreytanlega
andliti. Einn daginn vogaði hann sér
mjög nærri til að skoða það betur. Ian
deplaði ekki auga.
,,Þú ert með svartasta andlit sem
ég hef séð,” sagðijimmy að lokum.
,,Meira að segja miklu svartara en
Archibald.”
„Archibald,” sagði Ian með fyrir-
litningu, „erófrjálsþræll.”
Drengurinn hrökk við því frændi
hans hafði aldrei sagt neitt við hann
fyrr. Hann fann ekkert frekara að
segja en hélt áfram að virða fyrir sér
rúnum rist andlitið sem nú forðaðist
að horfast I augu við hann. Allt í einu
sagði Jimmy með undrunarhreim:
,,Þú ert reiður. Þú ert alltaf reiður!”
Ian varð enn niðurlútari þegar
hann svaraði barninu: ,Já,” sagði
hann. „Égerreiður.”
Jimmy þaut til móður sinnar og
sagði henni himinlifandi að Ian
frændi hefði loksins talað við hann.
En Ian frændi hélt samt áfram að
fara fram hjá tjaldinu, dag eftir dag,
án þess að láta sem hann sæi það. Eitt
kvöldið lokaði hann kofadyrunum og