Úrval - 01.09.1981, Síða 104

102
ÚRVAL
Síðan vinir hans fóru var skólinn ekki
lengur skóli.
Þegar hún bar fram kvöldmatinn
þetta kvöld hélt hún gætilega áfram.
Hvers vegna ekki að blanda geði við
eskimóana? Þeim þótti vænt um
hann. Þeir tóku hann sem einn af
þeim. En um leið fann hún tilgangs-
leysið í þessu. Þessi flmmtán ára
sonur hennar starði á hana kuldalega
íhugull. Hann horfði á hana eins og
ókunnuga manneskju. Og hún fann
að hann skammaðist sín svo fyrir að
eiga hana að móður að hann hafði
ákveðið með sjálfum sér að hún væri
ekki raunveruleg móðir hans.
Hún tók þá ákvörðun að best væri
að segja honum allt af létta. Hún
settist við saumavélina, lagði hendurí
kjöltu sér og byrjaði söguna: unaðs-
legt norðurkvöldið, litla stúlkna-
hópinn á leið heim úr bíói, fund
hennar við unga hermanninn. Út
undan sér sá hún áfjáð, kvíðafull
augu Jimmys og án þess að hún tæki
beinlínis eftir því sjálf fór hún að
skálda — hvað ungi maðurinn hefði
sagt, hvernig þau hefðu hlegið saman
og gengið hönd í hönd. En herinn
leyfði ekki hjónaband milli
hermanna og eskimóastúlkna . . .
Jimmy greip snöggt fram í fyrir
henni og vildi fá að vita hvað
hermaðurinn hefði heitið.
Hula dróst fyrir augun og herðarn-
ar sigu. Hún vissi það ekki lengur,
sagði hún. Það var erfítt nafn að
muna.
Þegar hún leit upp aftur eftir að
minningarnar höfðu sótt að henni var
Jimmy farinn út. Hún sá hann út um
gluggann hjóla á mikilli ferð út
gamla setuliðsveginn eins og hann
lægi eitthvað.
Um nóttina heyrði hún hann gráta.
Hana langaði svo mikið að fara og
hugga hann og segja honum að tím-
inn læknaði öll sár. En hún þorði það
ekki og fannst að hún myndi aldrei
þora það framar.
Flóttamaður
Jimmy laðaðist mjög að flugvélum
og var ævinlega úti á flugvellinum
þegar von var á flugvélinni sem kom
þrisvar í viku til Fort Chimo. Hann
var laginn við vélar og þegar hann
hafði lengi fylgst með starfsmönnum
flugvallarins leiddi af sjálfu sér að
hann yrði eins konar óopinber
aðstoðarmaður. Það var eins og hann
ætlaði að feta í fótspor Archibalds afa
síns og Lawrence frænda síns sem
báðir voru eftirsóttir vélamenn. Nú
leið honum best í flugskýlinu. Hann
kom ekki heim nema til að þvo sér,
hafa fataskipti og sofa.
Eitt kvöldið kom hann ekki heim.
Bráðum voru allir gengnir til náða og
ekki fleira fólk á ferli. Elsa beið kvíða-
full í húsi sínu og hélt stundum niðri
í sér andanum þegar hún þóttist
heyra einhver hljóð eða dauft fótatak.
Um morguninn fór hún og ráfaði í
kringum flugvöllinn. En hún fann
ekki Jimmy og þegar mennirnir litu