Ritsafn Lögrjettu - 01.01.1915, Qupperneq 16

7. S k j á 1 f a n d a u n d i rl endiíS.
Ilöfn þolanleg á Húsavík, en lokast
af hafís. Samgöngubætur á sjó geta
því ekki oröiö fullnægjandi.
8. Fljótsdalshjeraö. Það
nær til sjávar viö Hjeraösflóa, en þar
ei algerö hafnleysa. Vegur liggur úr
rniöri bygöinni um Fagradal til Reyö-
arfjaröar. Þar er góö höfn, en tepp-
ist stundum af hafís. Vegurinn um
Fagradal er teptur af snjó allað vet-
urinn, og flutningar þá mjög öröugir
ef ekki ókleifir. Hjeraöið er betur
fallið til sauðfjárræktar en nautgripa-
ræktar, og því ekki eins brýn þörf
á viðskiftasambandi yfir veturinn
eins og í sumum öörum hjerööum.
Um samgöngubætur á sjó er ekki
aö ræöa aðrar en til Reyöarfjaröar;
þær geta tepst, en mjer er ekki kunn-
ugt um líkurnar fyrir þ\i, hve oft
eða hve lengi það muni verða. En
allan veturinn eru samgöngur á sjó
til Reyðarfjarðar gagnslausar, nema
járnbraut lægi þaðan upp í Hjeraö.
Niðurstaðan er þá sú, að sam-
göngubætur á sjó, samfara hafnar-
virkjum og vegabótum á landi, geta
e f t i 1 v i 11 fullnægt tveimur af átta
helstu landbúnaðarplássum landsins,
e n a 11 s e k k i h i n u m 6. Það má
þess vegna alveg hiklaust fullyröa,
aö m e ö s a m g ö n g u b ó t u m á
sjó samfara vegage'röum á
landi verður landbúnaðin-
u m á I s 1 a n d i e k k i k o m i ö á
s a m a s t i g e i n s o g í ö ð r u m
1 ö n d u m. Þaö verður ekki einu
sinni ráöin bót á horfellishættunni
með svoleiðis samgöngutækjum.
Jeg veit ekki livort menn hafa al-
ment veitjt því eftirtekt, aö 4 af þess-
um átta helstu landbúnaöarsvæöum,
sem aö vísu liggja öll aö sjó, hafa
enga þá höfn, sem millilandaskip
hafa tekið á ferðaáætlun sína; þaö
er Suðurláglendiö, Borgarfjarðarlág-
lendiö, Dalirnir og Fljótsdalshjerað.
Hin 4, norðursýslurnar 4, hafa skárri
liafnir — __ en þær teppast allar af
liafís þegar verst gegnir. Mjer finst,
aö ef menn athuga þetta, þá þurfi
menn ekki aö furða sig neitt á því, þó
innanlandssamgöngur á sjó sjeu, og
hljóti altaf að veröa, ófullnægjandi
fyrir landbúnaöinn.
Þá kynni einhverjum aö koma til
liugar aö bifreiöar — á bifreiðaveg-
um — gætu bætt úr skortinum á sam-
göngutækjum innanlands.
U111 þaö þarf nú ekki rnörgum
blöðum að fletta. Bifreiðar g e t a
ekki rutt snjó af vegum fyrir sig,
og geta því ekki gengið yfir fjöll,
heiðar eöa liálsa milli bygða að vetr-
inum. Auk þess má og telja víst,
að ef allur kostnaður er rjett talinn,
þá er þungavöruflutningur aö sumar-
lagi d ý r a r i meö bifreiðum en með
hestavögnum; hugsanlegt aö þetta
breytist eitthvað meö framtíðinni, en
sem stendur eru engar líkur til að
þungavöruflutningur meö bifreiðum
á vegum verði nokkurntíma svo ódýr,
sem hann þyrfti að veröa til þess aö
aðrar eins vörur og eldsneyti eöa til-
búinn áburður yröu fluttar meö þeim
langleiðis. Þaö er þvi full vissa fyrir
aö bifreiöar geta ekki bætt úr viö-
skiftateppunni að vetrinum nje úr
horfellishættunni, og engar líkur til
að þær geti bætt úr eldsneytisskorti
eða áburðarskorti sveitamanna. Þær
eru því allsendis ófullnægjandi sem
aðal-samgöngutæki innanlands.
Einu sanigöngutækin, sem geta