Ritsafn Lögrjettu - 01.01.1915, Qupperneq 59

58
okkur þau, þegar þeir fengu aS vita,
ai5 þáu væru ætluð handa þjer. Við
hjeldum, aö þú mundir kunna betur
viS þig, ef þú heföir þetta i kring
um þig. Er þaS ekki rjett, tengda-
móSir ?“
Frú Rasmussen hafSi kastað sjer
niSur í hægindastólinn gamla og hall-
aö andlitinu fram á hendur sjer, Þeg-
ar hún leit upp aftur voru augu
hennar vot af gráti.
„Jú, þaö er rjett, blessað barn, —
þaö er rjett,“ sagöi hún. „Ef þú
vissir, hvað mikiS jeg hef saknaö
allra þessara hluta. Heföi jeg vitaö
meS vissu áöur, hve vænt mjer þótti
um þá, þá heföu þeir aldrei veriö
seldir. Jeg hef gert alt til þess aö
reka frá mjer hugsanifnar um alt
þetta, en hef ekki getaS það, og eng-
um hef jeg sagt, hvernig á mjer hef-
ur legið og hve mikið jeg hef saknaS
alls, sem jeg skildi viö á Mýrum.“
Hún gekk frá einum hlut til annars,
skoðaði alt og brosti til þess eins og
barn.
„En hvað það verSur ánægjulegt
aö sofa í þessu rúmi,“ sagSi hún.
„Og þarna stendur þá blessað litla
saumaborSið mitt, og þarna — er það
ekki líka Nýjatestamentiö mitt,
Tyra?“
„Jú, þaö lá í einni skúffunni, þegar
borðið var selt. Við vissum það ekki.“
„Og Agða, sem hjeit að því hefSi
veriS brent! Hún keypti svo handa
nijer nýja biblíu, gylta i sniðum og
með myndum. En það var ekki Testa-
mentiS mitt. Jeg hafði strykaS undir
svo mörg vers í því.“
SíSar um kvöldiö, þegar barna-
börnin höföu boöiS ömmu sinni góð-
ar nætur, sátu þau þrjú, ÁrviSur,
Tyra og gamla frú Rasmussen, eftir
inni í herberginu.
„Móðir mín,“ sagði Árviður alt i
einu. „Þú hefur nú líklega rneSan þú
varst i borginni týnt niSur aS prjóna.
En ef það væri ekki, þá væri nú gott
aS fá hjá þjer nokkra sokka af gömlu
geröina. Þú veist, að mjer hefur al-
drei falliS viS þessa keyptu sokka, og
Tyra hefur svo mikið aS gera, að
hún má ekki vera aS því að gefa sig
við að prjóna.“
MóSir hans sneri sjer undir eins
til Tyru. „Áttu nokkurt ullargarn
heima?“ spurSi hún; „jeg á við mjúkt
og gróft garn, sem er gott í vetrar-
sokka.“
„Já, jeg held jeg eigi eitthvað af
þvi. Jeg skal finna það á rnorgun,"
svaraSi Tyra. Hún hafði keypt garn-
iö fyrir nokkrum dögum, einmitt af
því aS hún geröi ráö fyrir þessu.
Nú var Elín gamla Rasmussen far-
in aS kannast við sig. Hún var heima
í þessum sökum.
„Jeg skal hafa til sokka handa þjer
áöur en margir dagar eru liönir, góði
minn,“ sagSi frú Rasmussen. „Sú var
tíSin, aS jeg gat prjónaö sokkinn á
dag, en nú býst jeg við, aS jeg hafi
stirönaö af óvananum.“
„Ætlaröu, Árviöur, undir eins aö
setja móður þína í vinnu?“ sagði
Tyra. „Jeg hafði hugsaö mjer aö fá
hana til þess aö hjálpa mjer til að
setja vefinn upp.“
„Það get jeg svo sem gert líka!“
sagði frú Rasmussen. „Jeg prjóna
sokkana í rökkrinu og á kvöldin, en
á daginn verðum viS við vefinn. Það
getur vel fariS saman.“
Svo datt taliö niSur. Þau buðu
henni góöa nótt og hún varð ein eftir